ديگر، مقدمه آن است. بسط توحيد و شناخت مردم از عالم است كه چطور است؛ ارائه عالم به آن طورى كه هست، نه آن طورى كه ما ادراك مى‌كنيم.[1] بااين‌حال، در فرازى ديگر از بيانات‌شان، حكومت را به عنوان شعبه‌اى از ولايت مطلقه رسول اكرم صلّى اللّه عليه و اله و يكى از احكام اوّليه اسلام و مقدّم بر تمام احكام فرعيّه معرّفى مى‌كنند.[2] بنابراين، بالعرض بودن اصلاح نظام معيشتى و تأسيس حكومت هرگز به معناى فرعى بودن و نامربوط بودن به وظيفه انبيا نيست، بلكه به معناى اين است كه پرداختن به اصلاح دنيا و ظلم ستيزى از اهداف رسالت است، اما براى دست‌يابى به اصلاح عقبى و وصول انسان‌ها به غايت خلقتشان، يعنى قرب الهى.

امامان معصوم عليهم السّلام‌

با سرآمدن دوران ارسال انبيا و ختم رسل، كه با نزول آخرين و كامل‌ترين برنامه هدايت براى جمع بشرى همراه بود، نياز اساسى بشر راجع به استمرار زعامت الهى بى‌پاسخ نمى‌ماند و در اين مرحله، به دستور الهى، كه نبىّ گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و اله در آخرين سال حيات پر بركت‌شان دريافت نمودند، سكّان هدايت و سرپرستى امور، به تالى تلو آن نبىّ گرامى و عصاره نيكان عالم، امام امير مؤمنان على بن ابى طالب عليه السّلام و ذريّه طاهرينش عليهم السّلام منتقل مى‌شود.

براساس دستور الهى:[3] يا أيّها الرّسول بلّغ ما أنزل إليك من ربّك و إن لم تفعل فما

[1] - همو، ج 19، ص 285 و 284.

[2] - همان، ج 20، ص 452.

[3] - پيرامون الهى بودن امر ولايت امام على بن ابى طالب عليه السّلام، امام باقر عليه السّلام در پاسخ مردى كه سؤال كرد آيا ولايت‌على عليه السّلام از طرف خدا بود يا از سوى شخص رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله فرمودند: واى بر تو. رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله از خداوند بيشتر- از آن مى‌ترسد كه بى‌دستور خدا سخنى بگويد، بلكه خدا ولايت على عليه السّلام را واجب كرد، همان‌گونه كه نماز، زكات، روزه و حج را را واجب كرد، محمد بن يعقوب الكلينى، الكافى، ج 1، ص 290.