در ايالات متحده آمريكا براى اينكه كانديدايى بتواند شانس انتخاب شدن به رياست جمهورى را داشته باشد بايد از طرف يكى از دو حزب بزرگ و عمده آمريكا (حزب دمكرات يا حزب جمهورى خواه) كانديدا شده باشد و عملًا كسى كه خارج از اين دو حزب عمده كانديدا شده باشد، هيچ شانسى براى انتخاب شدن نخواهد داشت. كانديداهاى احزاب مذكور نيز توسط كنوانسيونى مركب از نمايندگان حزبى ايالات مختلف انتخاب و معرفى مى‌شوند و البته در اين روش، اقدامات غيردمكراتيك فراوانى نيز از زد و بندهاى سياسى و داد و ستدهاى اقتصادى و رد و بدل كردن امتيازات مختلف انجام مى‌پذيرد و سرمايه گذاريهاى مالى و هزينه‌هاى تبليغاتى عظيمى نيز در اين راه صورت مى‌پذيرد و طبيعتاً به خصوص با توجه به اينكه معيارهاى اخلاقى و ارزشى و حتى تخصصى چندانى در اين زمينه مد نظر قرار داده نمى‌شوند و تنها منافع اقتصادى و مصالح حزبى و جناحى گروههاى حمايت كننده كانديداى مورد نظر لحاظ مى‌گردند، لذا احتمال دستيابى افراد فاقد صلاحيت يا فرصت طلب به مقام رياست جمهورى نيز اساساً به هيچ وجه منتفى نخواهد بود.

در فرانسه، رئيس‌جمهور قدرت خود را بر مبناى انتخابات مستقيم كسب مى‌كند.

وى كه ابتدا طبق قانون اساسى سال 1958 براى مدت 7 سال از طرف يك هيئت انتخاباتى 90 هزار نفرى به رياست جممهورى برگزيده مى‌شد، با اصلاح قانون اساسى در سال 1962 كه به تصويب عمومى رسيد، در يك انتخابات عمومى مستقيم و با اكثريت مطلق اراء برگزيده مى‌شود. از جمله شرايطى كه براى كانديداى رياست جمهورى در فرانسه در نظر گرفته شده اين است كه چنين فردى بايد حداقل از جانب 100 نفر از اتباع فرانسه كه عضويت پالمان يا شوراى اقتصادى يا شوراى عمومى شهر را داشته يا شهردار انتخابى باشند، در حداقل 10 ايالت سرزمين اصلى فرانسه يا سرزمينهاى ماوراء بحار آن معرفى و تأييد صلاحيت شده باشد. چنانچه در دور اول اكثريت مطلق براى هيچ يك از كانديداها حاصل نشود، انتخابات به دور دوم كشيده مى‌شود و در دور دوم فقط دو نفر از كانديداها كه در دور اول بيش از كانديداهاى ديگر رأى آورده‌اند مى‌توانند به عنوان نامزد رياست جمهورى در