شدت عقايد ابراز شده منعكس نمى‌شود. رأى انتخاب كننده ميانه رو و معتدل برابر است با رأى انتخاب‌كننده مصمم و انتخاب‌كننده متعهد و مبارز. عيب ديگر آن است كه گاهى رأى‌دهنده به فرد مرجّح خود رأى نمى‌دهد بلكه عليه كسى كه بيشتر از او نفرت دارد رأى مى‌دهد.

تضاد بين اراده همگانى و آزاديهاى فردى‌

منتقدين دموكراسى معتقدند كه يكى از تضادهاى اصولى در دموكراسى، تضاد بين اراده همگانى (دموكراسى) و آزاديهاى فردى و اجتماعى است.

اغلب اتفاق مى‌افتد كه دو مفهوم آزادى و دموكراسى يكى انگاشته شده و بدون توجه به معانى حقيقى كاملًا متفاوتشان، به جاى هم استعمال مى‌شوند. بعضى از متفكران چون" روسو" و اغلب سوسياليست‌ها به پيروى از اين فيلسوف فرانسوى، آزادى را تنها در چارچوب يك دموكراسى واقعى ميسر مى‌دانند. در حالى كه از ديدگاه فيلسوفان آزاديخواه، دموكراسى و آزادى دو مفهوم متفاوت و در بعضى موارد احياناً متضاد است. از نظر" هايك" نقطه تلاقى آزادى و دموكراسى اينجاست كه در نظام آزاد همه در برابر قانون برابرند، اين برابرى خواه ناخواه به اين درخواست دموكراتيك منجر مى‌شود كه همه به تساوى، خواهان مشاركت در ايجاد قوانين باشند. اما مسئله اساسى براى طرفداران آزادى عبارت است از محدود كردن قدرت جبرى هر حكومتى، چه دموكراتيك چه غير آن؛ در حالى كه دموكراتهاى جزم‌گرا تنها يك محدوديت براى حكومت قائلند و آن عقيده جارى اكثريت است. هايك مى‌نويسد: «تفاوت بين اين دو آرمان (آزادى و دموكراسى) وقتى به وضوح آشكار مى‌شود كه مفهوم مخالف هر كدام را معين كنيم؛ مفهوم مخالف دموكراسى عبارت است از حكومت مقتدر (خود رأى) و مفهوم مخالف آزادى، حكومت توتاليتر است. هيچ يك از اين دو سيستم ضرورتاً نافى مخالف ديگرى نيستند، يعنى دموكراسى مى‌تواند داراى قواى توتاليتر باشد و از سوى ديگر، حكومت مقتدر خودرأى را مى‌توان تصور كرد كه طبق اصول آزادى عمل مى‌كند». (غنى‌نژاد، 1373، ص 13)