صادق عليه السّلام در حديثى با اشاره به درگيرى سپاه امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف با سپاه سفيانى مى‌فرمايد:

... و يولّون فيقتلهم فيدخلهم أبيات الكوفة و ينادى مناديه ألا لا تتبعوا موليا و لا تجهّزوا على جريح و يسير بهم كما سار على عليه السّلام يوم البصرة؛ 104

... و سپاه سفيانى مى‌گريزد و امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف آنها را مى‌كشد تا اين‌كه مى‌گريزند و به خانه‌هاى كوفه پناه مى‌برند. منادى آن حضرت فرياد برمى‌آورد، هيچ فرارى را تعقيب نكنيد و مجروحى را از پا درنياوريد و با آنان هم‌چون سيره امام على عليه السّلام در روز بصره (جنگ جمل) رفتار مى‌نمايد.

اين حديث از كتاب الغيبة سيد عبد الحميد از علماى قرن نهم هجرى است و به غير از اين كتاب در منابع كهن‌تر از آن اثرى نمى‌توان يافت. افزون بر اين‌كه حديث در همين كتاب به صورت مرسل روايت شده است و ازاين‌رو، با مجموعه روايات پيشين كه از تفاوت سيرت علوى و مهدوى سخن گفته‌اند، نمى‌تواند رويارويى كند. به‌علاوه، اين روايت از مداراى امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف در جنگ با گروهى خاص در زمان و مكان خاصى گزارش مى‌دهد. اين‌گونه مواجهه به دليل رعايت مصالحى مى‌تواند باشد كه بر ما پوشيده است. به ويژه با توجه به اين نكته كه براساس مفاد روايات پيشين، امام عليه السّلام تنها حقّ اعمال شدت و صلابت بر خوارج دارد، نه اين‌كه به اين كار مكلّف باشد. البته به تصريح روايات ياد شده، امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف از اين حق استفاده خواهد كرد، اما چشم پوشيدن از اعمال حق در موردى خاص به جهت رعايت مصالحى با توجه به حق بودن و نه تكليف داشتن قابل توضيح است. بر اين اساس، حكم اوّليه مواجهه هم‌راه با شدت و صلابت امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف با خروج‌كنندگان بر آن حضرت به جاى خود باقى است.

اشكال و پاسخ‌

پيش از اين، به تفصيل ديدگاه شمارى از محدثان و فقيهان در خصوص ميزان اعتبار رواياتى كه از تفاوت سيره علوى و مهدوى در نبرد با اهل بغى سخن مى‌گفتند، بيان گرديد.