هابز، ماركس و هگل، همواره بشر را در سردرگمى فروبرده‌اند. نه تنها هيچ‌يك از حكومت‌ها و انقلاب‌هاى آزادى‌خواه بشرى، نتوانسته‌اند انسان را به مطالبات به حق و آرمان‌هاى او مانند عدالت و برابرى و رفع هرگونه ستم و استبداد برسانند، بلكه همواره جز انحطاط پايه‌هاى انسانيت ثمره‌اى نداشته‌اند و تنها خواسته‌هاى اندكى از مردم را تأمين كرده‌اند. بنابراين، بشر خسته از اين همه وعدووعيدها، حاكميت سياسى و زمام‌دارى آن منجى مصلح را كه قرن‌ها منتظرش بوده و به اميد نجات بشر زيسته است، با جان و دل مى‌پذيرد. ازاين‌رو، اقبالى عمومى به حكومت جهانى امام عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف رخ مى‌دهد و در نتيجه، گونه‌اى از مردم‌سالارى نيز در آن عصر پامى‌گيرد و انسان‌ها، آزادانه به حكومت و دستورهاى وى گردن مى‌نهند.

د) فلسفه زيستن‌

هدف عبارت است از آن حقيقت منظور كه آگاهى و اشتياق به‌دست آوردن آن، محرك انسان به سوى انجام دادن حركت‌هاى معينى است كه آن حقيقت را دست‌يافتنى مى‌سازد. 40 هدف از زندگى، براى هرانسانى اجتناب‌ناپذير است، چنان‌كه افلاطون گفته كسى كه نمى‌داند از كجا آمده و به كجا مى‌رود و آن هدف اعلاى زندگى كه بايستى خود را براى رسيدن بدان به تكاپو اندازد چيست، منكر اصل خويشتن است. 41

از نظرگاه فراطبيعت باورانه خدامحور، 42 هدف آدمى تنها از راه ارتباط با خدا محقق مى‌گردد و تنها اين هدف متعالى و در يك نظر جامعه دين و باورهاى دينى است كه معنابخش به زندگى است. بنابراين، چنان‌چه انسان جهان‌بينى الهى داشته باشد، هدف از زندگى خود را بر آن مبنا استوار مى‌سازد و بايدها و نبايدهاى زندگى خود را نيز برهمين اساس تبيين مى‌نمايد.

از نظرگاه طبيعت‌باورانه، هدف از زندگى محدود به همين عالم خاكى بوده و معنابخشى به آن نيز از همين جهان نشئت مى‌گيرد. انسان متجدد و اومانيسم كه انسان را جزئى از طبيعت و مخلوق اين زمين خاكى مى‌داند و ارتباط خود با عالم ماوراى‌طبيعت را گسسته مى‌انگارند، سرنوشت خود را در چارچوب عرصه پهناور اين جهان طبيعى مى‌گنجاند و بر اين باور است: