بزرگ، دنيا را بى‌رقيب جولان‌گاه خويش مى‌سازند. ازاين‌رو، جهانى‌سازى يا جهانى شدن تئورى‌پردازى است براى استفاده‌هاى بهتر و بيشتر استعمارگران و به تعبير ديگر، «جهانى‌سازى طرحى پيچيده براى استعمار است». 12

نتيجه جهانى شدن، بيشتر قطبى شدن جهان است كه آثار ويران‌گر روانى و جسمى در پى دارد؛ زيرا اطلاعات گسترده و آگاهى از وضع زندگى ديگران از ويژگى‌هاى بارز جهانى شدن است. وقتى مردمان كشورهاى كم‌درآمد با چنين وضعى روبه‌رو مى‌شوند، عزّت‌نفس خويش را از دست مى‌دهند و خود را تحقير شده مى‌يابند كه ديگر براى چنين فردى بهداشت روانى و براى چنين جامعه‌اى امنيت وجود نخواهد داشت، چنان‌كه بسيارى از ترورها و طغيان‌گرى‌ها نتيجه همين بى‌عدالتى‌هاى جهانى است. از نظر جسمى نيز ضعيفان با كم‌بود مواد غذايى و در نتيجه با سوءتغذيه و آثار ويران‌گر آن دست و پنجه نرم مى‌كنند، درحالى‌كه افراد كشورهاى ثروت‌مند از پرخورى در عذابند. ازاين‌رو، جهانى شدن ضرورى مى‌نمايد؛ جهانى شدن به دور از اين نقص‌ها و كم‌بودها، حكومت و برنامه‌هاى جهان‌شمول حكومت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف اجراكننده عدالت در زمين از همين چشم‌انداز است.

انتظار اصلاح‌گر جهانى در اديان‌

انتظار جهانى شدن عدالت، صلح و امنيت، در نهاد و فطرت انسان نهفته است.

ازاين‌رو انتظار ظهور مصلح و اين‌كه روزى جهان سامان خواهد يافت، در اكثر اديان زنده و خاموش دنيا وجود دارد و هركس به زبانى سخن از وصف او مى‌گويد، چنان‌كه اديان هندى به گونه‌اى منتظرند و يهود و نصارا، به گونه‌اى ديگر انتظار را در سر مى‌پرورانند و هرچه ستم افزون مى‌شود، انتظار نيز برجسته‌تر مى‌گردد. جان بى‌ناس مى‌نويسد:

از روزى كه روميان قدم به خاك يهود نهادند تا زمانى كه شهر اورشليم را در سال 70 ميلادى ويران ساختند، انتظار ظهور مسيحا روزبه‌روز نزد آن قوم افزايش مى‌يافت و آن ملّت مغلوب و شكسته به اميد پيدايش نجات از غيب، انواع شدايد و مظالم قوم غالب را تحمّل مى‌كردند و