بى‌ترديد، مراد از دزديدن در اين روايت، دزدى و سرقت‌هاى معمولى نيست، بلكه منظور از اين دزدى، دزدى با شيوه‌هاى تعاملى از طريق روابط استثمارى و ظالمانه است كه حقوق طبقه محروم در آن ناديده گرفته مى‌شود. با آزادى فراوانى كه سرمايه‌داران دارند، شيوه‌هايى اعمال مى‌شود كه حقوق افراد كارگر و شاغل رعايت نشود، بلكه رشد ثروت و سود ثروت‌اندوزان در نظر آيد. طبيعى است كه امكانات زندگى براى قشر محروم در چنين وضعى به سرقت مى‌رود و در اندك زمانى، عده‌اى انگشت‌شمار ثروت‌هايى كلان را كسب و جمعى زياد را فقير و تهى‌دست مى‌كنند.

جامعه انسانى در چنين فضاى ناامنى، به جنگلى از حيوانات تبديل مى‌شود و مردمان گرگانى مى‌گردند كه به جان هم افتاده‌اند. حكومت‌ها هم‌چون درندگان به جان ملت‌ها مى‌افتند و از خون و پوست و گوشت و استخوانشان تغذيه مى‌كنند.

طبقات متوسط جامعه در اين روابط غير انسانى، طعمه طبقه حاكم و سرمايه‌دار مى‌شود و زندگى‌شان به اسارت سلطه‌طلبان و توان‌گران مى‌رود و خود به نفع طبقات بالاى جامعه كار مى‌كنند. بى‌نوايان در اين جوامع در حكم مردگانند؛ نه براى آنان رمقى مانده است و نه قدرت عرض وجود و طلب حق خويش دارند.

در صورتى كه طبقات متوسط لقمه زير دندان ثروت‌مندان باشند، وضع بى‌نوايان نيز روشن است. 29

تأسف‌بار و هشدار دهنده اين‌كه در اين وضعيت پرآشوب، سهم جامعه شيعى در شعله‌ور نمودن آتش فتنه و ناامنى، كمتر از ديگران نيست! امير مؤمنان عليه السّلام با تأسف از اين وضعيت چنين ياد مى‌كند:

وا أسفا من فعلات شيعتنا، من بعد قرب مودّتها اليوم، كيف يستذلّ بعدى بعضها بعضا و كيف يقتل بعضا ... كلّ حزب منهم أخذ منه بغصن، أينما مال الغصن مال معه؛ 30

افسوس از رفتار شيعيان ما كه امروز اين‌گونه باهم دوست و نزديكند؛ چگونه پس از من بعضشان بعضى ديگر را خوار مى‌سازند و گروهى گروه ديگر را مى‌كشند، ... هر دسته و جماعتى به حزبى مى‌پيوندد و به هرسمتى كه آن حزب تمايل داشت، مى‌غلتد.