بشارتى است كه ذائقه بهشتيان را شيرين و روح آنان را براى هميشه مسرور و شادمان مى‌نمايد. به همين جهت، برخى از آيات قرآن‌ 10 و ادعيه و زيارات، بهشت را با اين‌كه هرنوع نعمتى در آن است، «دار السلام» 11 يعنى خانه امن ياد كرده‌اند.

در مواردى ديگر نيز هرجا كه قرآن انسان‌هاى صالح را به پاداش اخروى بشارت مى‌دهد، موضوع امنيت را بهترين چشم‌روشنى آنان برمى‌شمرد:

لا خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ؛

نه بيمى بر شماست و نه اندوهگين مى‌شويد.

و يا در مقام مقايسه اهل ايمان و كفر، بهترين پاداش اهل ايمان را نعمت امنيت ذكر مى‌كند:

فَأَيُّ الْفَرِيقَيْنِ أَحَقُّ بِالْأَمْنِ. 12

آيه به صورت طرح سؤال مطرح شده، اما اين بيان، حاكى از اهميت اين نعمت انحصارى است كه به اهل ايمان و عمل صالح تعلق دارد؛ همان كه دعاها آن را مهم‌ترين خواسته انسان از خداوند ياد مى‌كنند و امير مؤمنان عليه السّلام در مناجات «اللّهمّ إنّى أسئلك الأمان يوم ...» 13 با تضرع و اصرار، براى امان در روز قيامت از خداوند مسئلت مى‌نمايد.

روايات و احاديث نيز بر لزوم امنيت و ارتباط آن با حجت عصر، تأكيد مى‌كنند.

پيامبر اعظم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم، اهل بيت خود را مايه امنيت و بقاى جهان معرفى نموده است:

أهل بيتى أمان لأهل الأرض. 14

چه اين‌كه امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف در توقيعى، خود را لنگرگاه ثبات و امنيت اهل زمين معرفى نموده است:

و إنّى أمان لأهل الأرض كما أنّ النجوم أمان لأهل السماء؛ 15

تحقيقا من (امام زمان) مايه آرامش و امنيت ساكنان زمينم، همان‌گونه كه ستارگان آسمان موجب امنيت اهل آسمانند.

بنابراين روايات، حضور امام عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، چه به صورت پنهانى و در حالت غيبت و چه به صورت ظاهرى و علنى در زمان ظهور، مايه بارش فيوضات الهى به سوى مردم و مايه امنيت و آرامش آدميان و ساكنان زمين است.