پرورانيدن، پرورش دادن، ياد دادن و بار آوردن است. 1 اما در اصطلاح، مكاتب و نگرش‌هاى فلسفى به گونه‌هاى متفاوت به انسان و تربيت مى‌نگرند و متناسب با مبانى خود به تعريف و بيان هدف‌هاى تعليم و تربيت مى‌پردازند. لذا تعريف‌هاى بسيارى براى تربيت ارائه كرده‌اند. همه اين تعريف‌ها، تربيت را مجموعه‌اى از تدابير و روش‌ها مى‌دانند كه براى به فعليت درآوردن و شكوفا ساختن استعدادهاى انسان است. راغب اصفهانى مى‌نويسد:

الربّ في الاصل التربية و هو إنشاء الشي‌ء حالا فحالا إلى حدّ التمام. 2

استاد مطهرى نيز در اين باره مى‌نويسد:

تربيت عبارت است از پرورش دادن، يعنى استعدادهاى درونى را كه بالقوه در يك شئ موجود است، به فعليت درآوردن و پروردن.

و لهذا تربيت فقط در مورد جان‌دارها يعنى گياه و حيوان و انسان صادق است. 3

واژه سياست نيز براساس پيش‌فرض‌هاى گوناگون در مورد انسان و جامعه، تعريف‌هاى گوناگون دارد؛ چون هر مكتب سياسى براساس اصول و مبانى نظرى خود، هدف‌هاى ويژه‌اى دنبال مى‌كند. واژه سياست در لغت به معناى اصلاح امور خلق، اداره كردن و حكم راندن بر رعيت، يا رياست آمده است. دكتر عالم، در تعريف سياست مى‌نويسد:

سياست رهبرى صلح‌آميز يا غير صلح‌آميز روابط ميان افراد، گروه‌ها و احزاب (نيروهاى اجتماعى) و كارهاى حكومتى در داخل يك كشور و روابط ميان يك دولت با دولت‌هاى ديگر در عرصه جهانى است. 4

علامه محمد تقى جعفرى سياست را چنين تعريف مى‌كند:

سياست به معناى حقيقى آن، عبارت است از مديريت و توجيه و تنظيم زندگى اجتماعى انسان‌ها، در مسير حيات معقول. 5

با توجه به اختلاف در مفهوم تربيت و سياست، تعاريف متفاوتى نيز از تربيت سياسى شده است. در جمع‌بندى اجمالى مى‌توان گفت كه تربيت سياسى پرورش‌