قرب الى اللّه فراهم مى‌شود و راه براى رسيدن به هدف خلقت هموار مى‌گردد.

حتى از نظر جوامعى كه اعتقادى به قرب الى اللّه و هدف نهايى آفرينش ندارند، رسيدن به عدالت، انسان‌دوستى، صلح و امنيت، آرامش و رفاه و رهايى از ظلم و ستم و فساد و انحطاط، به منزله هدف و غايت به‌شمار مى‌رود و آنان نيز نيل به جهانى با اين خصوصيات را در گرو ظهور منجى بشريت مى‌دانند و در اوصاف كلى و اصول برنامه‌هاى انقلابى او اتفاق نظر دارند؛ هرچند هركدام او را به نامى مى‌خوانند. لذا مسئله ايمان به ظهور نجات‌بخش بزرگ براى مرهم نهادن به زخم‌هاى جان‌كاه بشريت، اعتقادى جهانى و قديمى است. قرآن كريم نيز به اين مسئله چنين اشاره فرموده است:

وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ؛ 8

و ما در زبور پس از تورات نوشته‌ايم كه اين زمين را بندگان صالح من به ميراث خواهند برد.

و در جاى ديگرى مى‌فرمايد:

وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ؛ 9

و ما بر آن هستيم كه بر مستضعفان روى زمين نعمت دهيم و آنان را پيشوايان سازيم و وارثان گردانيم.

گفتنى است كه احاديث نيز همه جا از حكومت حضرت بر كل زمين سخن گفته‌اند.

لزوم زمينه‌سازى‌

بديهى است كه براى ظهور چنين نجات‌بخشى بزرگ بايد شرايط و زمينه‌هاى لازم را فراهم آورد، اما گروهى در چگونگى فراهم كردن زمينه‌ها و مقدمات ظهور منجى به بى‌راهه رفته‌اند و با استناد به اخبارى كه جهان عصر ظهور را آكنده از ستم و فساد ياد كرده‌اند، چنين پنداشته‌اند كه انتظار مصلح جهانى سكون و بى‌توجهى را مى‌طلبد و بايد تماشاگر جنايت‌ها و پليدى‌ها بود تا به پر شدن جهان‌