بدين‌ترتيب، در سياست و آموزه‌هاى دفاعى معصومان عليهم السّلام و از جمله حضرت سجاد عليه السّلام، نيروهاى نظامى نه تنها جنگ‌طلب و استيلاجو و مظهر اعمال خشونت نامشروع نيستند، بلكه مى‌بايستى از متدين‌ترين و مخلق و فرهيخته‌ترين افراد اجتماع باشند و بديهى است كه چنين بينشى متعالى درباره نيروهاى نظامى در نوع خود بى‌مانند است‌ 94 و سپاهيان و اصحاب حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف هم به اين صفات عالى آراسته‌اند و مايه جذب قلوب و پيوستگى ديگر ملت‌ها و امت‌ها به يگانه امت مهدوى خواهند گرديد.

سيزدهم. نفى سبيل و لزوم عزت‌مندى مسلمين‌

اصل نفى سبيل در كليه قلمروهاى داخلى و خارجى از اصول ارزش‌مند اسلامى در همه عرصه‌هاى سياسى، اقتصادى و فرهنگى به‌شمار مى‌رود كه از نص آيه‌ لَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكافِرِينَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ سَبِيلًا 95 برآمده است. اين اصل بر همه معاهدات و رفتارهاى نظام سياسى اسلامى حكومت دارد و بديهى است كه هم‌گرايى و اتحاد اين نظام با ديگر دولت‌ها از اين اصل بنيادين تأثير مى‌پذيرد.

مفسران در تفسير اين آيه اقوال مختلفى ذكر كرده‌اند؛ بعضى «سبيل» را به مفهوم حجت و دليل دانسته‌اند و آيه را چنين معنا كرده‌اند: «خداوند كافران را با حجتى برتر در مقابل مؤمنان قرار نداده است.»

عده‌اى گفته‌اند كه مقصود از نفى سبيل، نفى سلطه كفار بر مؤمنان در قيامت است. اما بيشتر عالمان به اين آيه بر منع و عدم جواز فروش عبد مسلمان به كافر استدلال كرده‌اند؛ زيرا اين امر موجب مسلط شدن كافر بر عبد مسلمان و خوارى او مى‌گردد. بنابراين، بيع عبد مسلمان به كافر از آن روى جايز نيست كه موجب استيلاى كافر مى‌گردد. پس هرچيز سبب سلطه كفار بر مؤمنان و مسلمانان شود، ممنوع و تحمل‌ناپذير خواهد بود. اين استدلال وقتى درست مى‌نمايد كه كلمه «سبيل» به معناى سلطه و سلطنت و نه حجت و برهان، لحاظ شود. براين اساس، آيه «نفى سبيل» اساس روابط خارجى و امنيتى دولت اسلامى مطرح مى‌گردد و بر ديگر آيات حاكميت مى‌يابد. براى نمونه، اگر دولت اسلامى با غير مسلمانان عهد و پيمانى منعقد كند، به حكم صريح قرآن مبنى بر وجوب وفاى به عهد (اوفوا