بنابراين به دعوت پرداز، و همان‌گونه كه مأمورى ايستادگى كن، و هوس‌هاى آنان را پيروى مكن.

و يا در سوره فصلت، دعوت به خداى يگانه زيباترين سخن به‌شمار آمده است:

وَ مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَى اللَّهِ وَ عَمِلَ صالِحاً وَ قالَ إِنَّنِي مِنَ الْمُسْلِمِينَ؛ 38

و كيست خوش‌گفتارتر از آن‌كس كه به سوى خدا دعوت نمايد و كار نيك كند و گويد: «من [در برابر خدا] از تسليم شدگانم»؟

اين آيات و از جمله آيه پيش (آل عمران، 64) به خوبى بيان مى‌كنند كه پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله و سلّم در روابط خارجى خويش با غير مسلمانان، پيش از هرامرى به دعوت آنان به خداى واحد موظف بوده است. پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم در سيره خود نيز بر اين اصل، بيش از هرچيز ديگر تأكيد كرده و پيش از ادعاى وظيفه دعوت، در هيچ موردى دستور جهاد و قتال صادر نفرموده است. در اين باره نمونه‌هاى فراوانى در سيره ايشان به چشم مى‌خورد، از جمله: صلح حديبيه، ارسال پيام و سفير به دربار پادشاهان و سران غير مسلمان جهان. 39 اين دعوت‌نامه‌ها واقعا اعجاب برمى‌انگيزند تا جايى كه كتاب‌هايى با عنوان «مكاتب الرسول»، آنها را ذكر و تشريح نموده‌اند.

بنابراين، سياست خارجى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم نشان مى‌دهد كه ايشان در آن عصر، به اكثر ملل عالم و سران آن نامه نوشته و قاصد و سفير فرستاده و آنان را پيش از هر اقدام ديگر، بارها به اسلام و توحيد دعوت كرده است.

البته اصل دعوت در ديپلماسى پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم تابع مقتضيات زمانى و مكانى بوده است. براى نمونه، حضرت به مدت سه سال رسالت خود را پى‌گرفته و پس از آن خويشاوندانش را به اسلام دعوت كرده و پس از سه سال از آغاز بعثت، دعوت خويش را آشكار نموده است. ايشان در مراحل بعدى نيز همواره دعوت را بر جنگ مقدم مى‌داشته‌اند. بنابر نقلى، امام على عليه السّلام فرموده است:

پيامبر مرا به يمن فرستاد و فرمود يا على با هيچ‌كس جنگ مكن، مگر اين‌كه اول او را به اسلام دعوت كرده باشيد. 40