پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم در بيانى زيبا، خشنودى همه موجودات انسانى و غير انسانى از حكومت جهانى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف را با عبارت «يرضى عنه ساكن الأرض و السماء» بيان فرموده است و در بيانى ديگر، آن حكومت را مايه رفاه و فرح و شادمانى همه موجودات به‌شمار مى‌آورد و مى‌فرمايد:

فيفرح به أهل السماء و أهل الأرض و الطير و الوحوش و الحيتان في البحر؛ 33

ساكنان آسمان و مردم زمين، پرندگان، درندگان و ماهيان دريا، همه در سايه لطف و حكومت او شادمان و فرح‌ناك هستند.

با تأملى كوتاه در روايات ويژه عصر ظهور، به خوبى فهميده مى‌شود كه فضاى زيستى و موجودات ساكن در اين قلمرو، به منزله كليتى هم‌بسته و كالبد واحد، در نهايت كمال از مواهب حكومت حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف برخوردار مى‌گردد و طعم آسايش، آرامش و حيات طيبه مبتنى بر عدالت را خواهد چشيد.

چهارم. دعوت‌

بى‌ترديد دعوت انبياى الهى از جمله پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم از مهم‌ترين و اصلى‌ترين هدف ارسال رسل و جوهر سياست خارجى آنان از ابتدا تا انتهاى مأموريتشان به شمار مى‌رود. دعوت عبارت است از درخواست مسلمانان از نامسلمانان براى پذيرش اسلام. اين كار توسط پيامبر داعى يا نمايندگان وى صورت مى‌پذيرد.

دعوت، تكليفى الهى و از احكام منصوص اسلام و جزء ضروريات دين اسلام و در مبحث فقه، زيرمجموعه مسائل عبادتى به‌شمار مى‌رود؛ زيرا قصد قربت در آن شرط است.

اين اصل از مبانى هم‌گرايى و روابط خارجى دولت نبوى و دولت اسلامى است كه به تناسب شرايط و مقتضيات زمانى و مكانى نحوه تحقق آن، تنوع مى‌يابد. به همين دليل و با نگاه به اهميت مبنايى اين اصل، آيات متعدد قرآن كريم، پيامبران را دعوت‌كنندگان دينى معرفى مى‌كنند. بر اين اساس، نخستين وظيفه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و رهبران دينى و امامان معصوم عليه السّلام، همانا دعوت بشر به تعاليم و ارزش‌هاى وحيانى است. هم‌چنين اصل دعوت امرى حياتى و دايم براى تداوم اسلام است و بديهى است كه ترك اين واجب كفايى و امر تكليفى علاوه‌بر