برابر كشورها مى‌توان دست يازيد و انگيزه مشاركت و هم‌كارى روزافزون آنها را ارتقا داد.

در بسيارى از نظريه‌هاى هم‌گرايى، سازمان‌هاى بين‌المللى نقش محورى دارند و داراى جايگاه شاخصى در هم‌گرايى و هم‌كارى كشورهاى مختلف به‌شمار مى‌آيند. به همين دليل، در گفتار بعد به بررسى اجمالى نقش و ميزان موفقيت اين نهادها در راستاى تحقق اهداف ياد شده پرداخته مى‌شود.

2. نقش سازمان‌هاى بين‌المللى و منطقه‌اى در هم‌گرايى‌

سازمان‌هاى مختلف بين‌المللى از اصلى‌ترين نهادها به‌شمار مى‌روند كه به ويژه در سده اخير و در سطح بين‌المللى و جهانى، در راستاى هم‌گرايى و هم‌كارى كشورها پا به ميدان نهاده‌اند. سابقه تكوين سازمان‌هاى بين‌المللى جديد به قرن نوزده برمى‌گردد، اما تلاش جدى در جهت توسعه نهادهاى بين‌المللى چندجانبه و شكوفايى نهضت سازمان‌سازى، پديده قرن بيستمى است كه در عرصه قرن فعلى نيز به چشم مى‌خورد. برنامه عملى و رويه و عرف سازمان‌سازى به شدت در اين عصر ادامه دارد. اساس ظهور سازمان‌ها و حتى نظريه‌هاى روابط بين‌الملل، تنفر از جنگ و ضرورت انديشه‌ورزى فردى و جمعى در نظارت اين پديده و شناسايى علل آن بوده است.

سازمان‌ها در معناى اعم در حقيقت به دنبال نوسازى، اصلاح، تجهيز، تداوم و تسهيل حيات نظام چنددولتى در عرصه‌هاى جهانى فرامنطقه‌اى و منطقه‌اى هستند تا روابط بين‌المللى و حتى اداره درونى نظام‌هاى مختلف دولت‌ها و سطح حيات سياسى، اقتصادى، اجتماعى و نوع تعامل و هم‌كارى آنها از وضعيت بهتر و سامان‌يافته‌ترى برخوردار گردد.

موضوعاتى مانند عدم كفايت و نارسايى نظام‌هاى سياسى منفرد جهانى در جلوگيرى از جنگ‌هاى خانمان‌سوز، گسترش تجارت و ارتباطات روزافزون بين‌المللى، حركت به سوى جهانى شدن و گسترش هم‌بستگى‌هاى اقتصادى، نهضت جهان‌شمولى حقوق بشر و افزايش مسائل مبتلا به جهانى مانند محيط زيست و ضرورت مقابله با تروريسم و سلاح‌هاى كشتار جمعى، به ظهور و