راه‌برد، الهى است و پيروان اديان نيز اين راه‌برد را فهميده‌اند. اما اين انتظار چگونه تحقق مى‌يابد و تقابل با آن، بر چه اساسى شكل مى‌گيرد و مديريت مى‌شود. بايد همه منتظران موحد در اين راه شجاعانه حضور يابند.

سوم. خدمت‌گزارى شجاعانه و ولايت‌محور

«پى‌گيرى شجاعانه و اقتدارآميز حقانيت منجى‌باورى در عصر غيبت را نمى‌توان با ترديد، با تزلزل، با ترس و لرز عمل نمود، بلكه بايد كارهاى بزرگ را با شجاعت و اقتدار انجام داد.» 35

وقتى رزمنده يا افسرى به خط دشمن مى‌زند، انسان مادى چنين مى‌پندارد كه به هر روى فقط پيروز برمى‌گردد، ولى شيعه و مسلمان، ارتباط معنوى با حضرت صاحب الزمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف برقرار مى‌كند و به دكترين پيروزمند سپاه اسلام، معنويت، عشق به خدا و اهل بيت و خدا توكل مى‌نمايد. البته اين عشق و توكل در زمان صلح بايد در خدمت توليد علم، توليد حركت، توليد نهضت، عشق به آموزش آمادگى دفاع بهتر از دين خدا را نيز در كنار فرد منتظر قرار دهد و اين موجب اتحاد و انسجام در لشكر اسلام، تبعيت قوى از فرمان‌دهى در لواى حكم ولايت مى‌گردد.

در لشكر اسلام تبعيت از فرمان‌دهى، تبعيت از ولى فقيه، امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و خداست و جنگ‌جويان همواره در ركاب اولياى خدا مى‌جنگند. وقتى شهدا را مى‌بيند، قدرت مى‌گيرد.

اگر راه‌بردها براساس فرهنگ مهدويت شكل گيرد، اين فرهنگ در سياست، روابط بين‌الملل، اقتصاد، تربيت انسان‌ها و زندگى خانوادگى، نجات‌دهنده خواهد بود. زيباشناسى اين فرهنگ و الگو نيز از بهترين ويژگى و شاخصه‌هاى اقتدارزايى آن است. 36

چهارم. تهاجم محورى در روابط و تعاملات خارجى‌

«در زمينه سياست خارجى هم دولت اسلامى و منتظر ظهور بايد موضع تهاجمى به خود بگيرد و حق را طلب نمايد. تبديل موضع تهاجمى به موضع تدافعى براى منتظران ايشان، يك خطاست. منتظران حقيقى بايد طلب‌كار دنياى استعمارگر باشند. آنانى كه زمين را پر از فساد كردند، با ايجاد جنگ‌هاى داخلى و