بنابراين، در توصيف وضع عقل پسامدرن بايد گفت كه نه درمان‌كننده بلكه تنها تسكين دهنده درد است. گذشته را خوب مى‌شناسد، اما درباره آينده نااميد و از جدال خسته است. باوجوداين، هنوز به جوابى قانع‌كننده هم دست نيافته است. فكر مى‌كند مسئله‌ها بى‌پاسخند. از اين منظر پست‌مدرن‌ها با مدرن‌ها تفاوتى ندارند؛ چرا كه آن‌چه او يافته بود، درست نبود و آن‌چه اين يافته نيز لزوما صحيح نيست. براساس همين منطق به پست‌مدرن‌ها نيز انتقادات بسيارى مى‌توان كرد.

اگر پلوراليسم منطق نظرى پذيرفته پست مدرنيسم باشد، پس در گفتمانى كلان بايد هم كلاسيك‌ها، هم مدرن‌ها و هم پست‌مدرن‌ها به ميزانى از حقيقت بهره برده باشند، درحالى‌كه اين گفتمان‌ها هر سه دسته در عرض هم قرار دارند و نه در طول هم. از سوى ديگر، پست‌مدرن‌ها بسيار جلوتر از انديشه‌هاى پيشين هستند؛ چرا كه دست كم مى‌دانند كه بيش از گذشته نمى‌دانند. به اين معنا كه بيش از گذشتگان به عمق درياى ناتوانى‌هاى انسانى پى‌برده و پيشتر از پيشينيان در راستاى نمودار ساختن نادانسته‌هاى بشرى مى‌تازند. پس تا بشر در اين حيرانى خطير است، پيامبرى بايد كرد!

نتيجه‌

سخن از پديده‌اى به حق يا ناحق افزون‌تر گردد، به همان اندازه نشان از نياز يا تلقى عدم نياز به آن پديده زمينه موج اجتماعى مى‌گردد. گفتمان مهدويت در اين مقاله ضمن ترسيم فضاى اجتماعى انسان معاصر، در اين برداشت تحليل شد.

فقدان انديشه‌اى اصيل و الگوساز، باعث حيرانى بشر فعلى شده است. اكنون او به همه چيز آسمانى و زمينى، خرافى و اصيل، دينى و جسمى، عقلى و روحى، دينى و علمى و ... باور دارد، اما به هيچ‌كدام يقين ندارد. انسان امروز از نداشتن معيارى براى حيات رنج مى‌برد و لذا هر شاخص و معيارى را محترم مى‌شناسد. اشتباه بزرگ بشر عصر پسامدرن آن است كه امروزه به جاى تأملى سازنده و بنيادين، به دلايل متعدد از آن جمله به دليل سرخوردگى از گذشته عصر مدرن خود، دچار تنبلى فكرى شده و همه چيز را به بهانه نسبيت، شكاكيت و تكثرگرايى مقبول دانسته و فهم خود را ناتوان از كشف حقيقت مى‌پندارد. پيامبرى براى اين دوره‌