درونى است و بايد آن را در درون آراى مردم جست‌وجو كرد! حق و باطل داير مدار اراده و خواست انسان است و در منطق دمكراسى، تفاوتى ميان خواست و اراده مبتنى بر عقل يا نفس وجود ندارد.

در اين مورد نيز معيارهاى دمكراسى نياز به اصلاح و سازگارى با عقل و شرع دارد. در حقيقت درصورتى‌كه دمكراسى بر تبعيت مطلق از رأى اكثريت اصرار ورزد، از نظر عقلى هيچ‌گونه توجيهى و توضيحى نمى‌تواند ارائه نمايد. چگونه ممكن است آراى اقليت 49 درصدى حق نباشد و به محض آن‌كه با دو درصد افزايش، به اكثريت مبدل گرديد همان آرا تبديل به حق شده، آراى اكثريت سابق از حقانيت ساقط گردد؟![1]

[1] - در پايان كتاب در قسمت پيوست‌ها از نسبت دين با آزادى و جامعه مدنى نيز سخن گفته‌ايم.