فصل سوم: نقد سكولاريسم اسلامى‌

در فصل اول ديديم كه آيات زيادى در قرآن مجيد به امور اجتماعى، سياسى، اقتصادى، حقوقى و نظامى پرداخته و نسبت به آنها از موضع دين سخن گفته است. با وجود اين، جاى بسى شگفتى است كه كسانى ادعا نمايند: «نبوت و حكومت دو امر غير قابل تلفيق در يكديگرند»،[1] «خلافت و رهبرى سياسى كه يك پديده دنيايى است هيچ رابطه منطقى يا كلامى يا اعتقادى با مقام بسيار رفيع نبوت و امامت ندارد»[2]، «سياست مدن به طور كلى از مدار تكاليف احكام الهيه خارج مى‌باشد»[3] و يا «پيامبران جز مقام تعليم، وظيفه‌اى نداشته‌اند.»[4] ما در اين‌جا ضمن بيان دلايل كسانى كه با نگاهى دينى، مدعى جدايى دين از سياست‌اند به نقد آنها خواهيم پرداخت.

الف) نفى حكومت در اسلام‌

گفته مى‌شود قرآن وظيفه و رسالت پيامبر را در تعليم، تبليغ، تذكر، بشارت و انذار منحصر دانسته و مسلّط بودن بر مردم را نفى كرده است:

[1] - مهدى بازرگان،« آخرت و خدا هدف بعثت انبيا»، مجله كيان، شماره 28، ص 56.

[2] - مهدى حائرى، حكمت و حكومت، ص 172.

[3] - همان، ص 65.

[4] - همان، ص 65.