نتيجه: با توجه به دو عنصر مشروعيت و مقبوليت، نظام‌هاى سياسى جهان را مى‌توان در چهار گروه زير دسته‌بندى نمود:

1. نظام‌هايى كه فاقد هر دو عنصر مشروعيت و مقبوليتند (اكثر نظام‌هاى كنونى).

2. نظام‌هايى كه مقبوليت دارند ولى مشروعيت ندارند (تعدادى از نظام‌هاى كنونى).

3. نظام‌هايى كه مشروعيت دارند وى مقبوليت ندارند (در حال حاضر نمونه‌اى ندارد).

3. نظام‌هايى كه واجد هر دو عنصر مشروعيت و مقبوليتند (در حال حاضر جمهورى اسلامى ايران).

در پايان پاسخ به يك پرسش ضرورى است:

آيا انتخابات از نظر حقوقى، حق است يا تكليف؟ بدون شك انتخابات در نظام‌هاى سياسى غربى به عنوان يك حق مطرح است و از آن‌جا كه حق قابل اسقاط است، افراد مى‌توانند با عدم شركت در انتخابات اين حق را از خود ساقط نمايند. اما در نظام سياسى اسلام از آن‌جا كه نظام مشروع الهى جز با مشاركت و مقبوليت مردمى قوام و دوام نمى‌يابد انتخابات هم حق است و هم تكليف‌[1]؛ حق مردم است چون خداوند حق تعيين سرنوشت را به آنان داده است و تكليف است چون مردم شرعا موظفند در تأسيس و تقويت نظامى كه مشروعيت دارد اقدام نموده، نسبت به آن بى‌تفاوت نباشند و شركت در عرصه‌هاى سياسى تكليفى است كه بر انجام يا عدم انجام آن ثواب و عقاب مترتب مى‌گردد.

[1] - حق و ح 3 م قابل جمعند، قانون مدنى ايران كه برگرفته از فقه شيعه است در ماده 1168 مى‌گويد:« نگاهدارى اطفال هم حق و هم تكليف ابوين است.»