فَتَطَهَّروا مِنْ دَنَسِ العُيوبِ وَ الذُّنوبِ؛[1] اگر به ناچار، در پى پاك شدن هستيد، پس از آلودگى عيب‌ها و گناه‌ها پاك شويد».

يعنى طهارت از ذنوب و عيوب در نظر آن پيشوا، برتر از پاكى جامه و اندام است.

جان آلوده به گناه و نفس آلوده به عيب، در جا مى‌زند؛ در تاريكى مى‌ماند؛ تباه مى‌شود؛ زمينه رشد نمى‌يابد؛ صاحبش را «صاحب‌دل» نمى‌كند و پنجره‌هاى رو به معنويت و كمال را مى‌بندد.

حضرت امام خمينى در چهل حديث خويش مى‌فرمايد: «با خودبينى، خدابينى و خداخواهى، خيالى خام و امرى است باطل و محال. مادامى كه مملكت وجود شما از حب نفس و حب جاه و جلال و شهوت و رياست به بندگان خدا پر است، نمى‌توان ملكات شما را ملكات فاضله دانست و اخلاق شما را اخلاق الهى شمرد ... حصول معارف الهيه و توحيد صحيح از براى همچو قلبى كه منزلگاه شيطان است، محال است و تا ملكوت شما ملكوت انسانى نباشد و قلب شما از اين اعوجاج‌ها و خودخواهى‌ها پاك نباشد، منزل حق تعالى نباشد ...».[2]

دلبستگى، مانع پرواز

شايد بتوان سنگين‌ترين وزنه و بار و قيدى را كه به دست و پاى دل بسته مى‌شود و آن را از پرواز باز مى‌دارد، وابستگى دانست.

«تعلق»، انسان را اسير مى‌كند. وابستگى، پر و بال حريت انسان را

[1] - غرر الحكم، حديث 3743

[2] - امام خمينى، چهل حديث، ص 45