پردهدرى و آشكار ساختن عيبهاى ديگران، بذر دشمنى و اختلاف
مىپراكند و كينه و جدايى ثمر مىدهد و اعتماد عمومى را در جامعه، خدشهدار
مىسازد.
گاهى هم عيبجويى، نتيجه عيبناكى خود افرادى است كه مىخواهند با
نشر و گسترش بدىهاى ديگران براى خود شريك جرم و همراه و همشكل پيدا كنند، تا
زشتى عيبهايشان كمتر آشكار شود و بهانهاى براى معيوب بودن خود داشته باشند. اين
حقيقت و نكته مهم در سخن حضرت على عليه السلام به اين صورت آمده است: «ذَوُو العُيُوبِ يُحِبُّونَ اشاعَةَ مَعايِبِ النّاسِ لِيَتَّسِعَ
لَهُمُ العُذْرُ فى مَعايِبِهِم؛[2] صاحبان عيب و كاستى دوست دارند كه عيوب مردم را پخش كنند، تا براى
خودشان عذر و بهانهاى در عيبها داشته باشند».
به هر حال، هرچه بيشتر در جامعه باشيم، بيشتر نيازمند مراعات «اخلاق
معاشرت» و آراستگى به همزيستى و تحمل و مداراييم.
سلوك شايسته با ديگران، رمز محبوبيّت و سرورى و خوشنامى است. با
«حسن خلق»، مىتوان فاتح قلعه دلها شد.
مهرورزى و خيررسانى و سودمندى، گوهر وجودمان را نفيستر و نزد خدا و
خلق خدا محبوبتر مىسازد.