غنى‌تر ساختن درونمايه عمر و زيستن در اين «ميدان عمل» و «عرصه آزمون» اشاره مى‌كنيم:

1. توجه به محدود و گذرا بودن عمر: گاهى يادمان مى‌رود كه عمر ما، عمر نوح و خضر نيست و براى هميشه پاى بر گرده كره خاكى نخواهيم گذاشت و براى ابد، نفس نخواهيم كشيد. مثل خيلى‌ها كه با اجل طبيعى يا حوادث و سوانح، جان مى‌بازند، ما نيز بايد اين جان عاريت را به جان آفرين تسليم كنيم. دير و زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد. پس، حال كه چنين است، عمر را به غفلت نگذرانيم. به قول سعدى:

شمع وجود عمر ما پيوسته در حال سوختن و كاستن است. پيش ازخاموشى، فكرى كنيم!

2. در طول شبانه روز، در ايام هفته و سال، وقت‌هاى خورده ريز فراوانى را مفت از دست مى‌دهيم.

براى اين وقت‌هاى به اصطلاح «دم قيچى» فكرى كنيم و برنامه‌اى داشته باشيم و با دوختن اين پاره وقت‌ها به يكديگر، وقت و مجال خودمان را توسعه و افزايش دهيم. وقتى از يك شير آب كه هرز شده، آب هدر مى‌رود، اگر ظرفى زير آن بگذاريم، مى‌بينيم كه آن ظرف در مدتى كم پر شد. وقتى قطره قطره است به چشم نمى‌آيد، ولى وقتى جمع مى‌شود، «قابل توجه» مى‌گردد. از اينگونه وقت‌هاى خورده ريز هم زياد از دست ما مى‌رود. براى آنها حسابى باز كنيم!

3. كارها را در زندگى خود، به تناسب اهميت و ضرورت، اولويت بندى كنيم و خود را به كارى مشغول سازيم كه اولويت درجه يك دارد.

اگر وقت اضافى داشتيم، صرف كارهاى مرحله دوم و سوم از نظر اهميّت‌