اين كلام نيز ارتباط عميق احساس امام با امت را روشن مى‌كند، و غمگسارى امام را نسبت به يكايك مردم مى‌رساند.

امام صادق «ع»:

* ... و اللّه لأنا ارحم بكم منكم بأنفسكم ...[1]

- ... به خدا سوگند كه من نسبت به شما، از خود شما، مهربانتر و رحيم ترم ...

اصل «حبّ ذات» و خوددوستى كه غريزى هركسى است و انگيزه همه كارها و فعاليتهاى آدمى است، بالاترين احساس در انسانها است. در پرتو همين احساس مردمان به حيات ادامه مى‌دهند. احساس امام نسبت به احاد امت از اين احساس نيز برتر و بالاتر است.

امام رضا «ع»:

* ... ما من احد من شيعتنا ... و لا يغتمّ الّا إغتممنا لغمّه، و لا يفرح الّا فرحنا لفرحه، و لا يغيب عنّا احد من شيعتنا اين [ما] كان فى شرق الأرض و غربها و من ترك من شيعتنا دينا فهو علينا ...[2]

- ... هيچ‌يك از شيعيان ما غمنده نمى‌شود مگر اينكه ما نيز در غم آنان غمگينيم، و از شادى آنان شادمانيم. و هيچ‌يك از آنان در مشرق و مغرب زمين از نظر ما دور نيستند، و هريك از شيعيان ما كه بدهى از او بماند (و نتوانسته باشد بپردازد) بر عهده ما است ...

امام مهدى «ع»:

* ... انّه انهى الىّ ارتياب جماعة منكم فى الدين، و ما دخلهم من الشكّ‌

[1] -« مكيال المكارم» 1/ 94 و 53.

[2] -« مكيال المكارم» 1/ 454.