كالاها و مواد لازم زندگى شيوه معيشت اصلى آنان را تشكيل مى‌داده است.

قرآن كريم، اين واقعيت تلخ تاريخ را با بيانى روشن بازگو كرده است:

قرآن كريم:

* وَ ما أَرْسَلْنا فِي قَرْيَةٍ مِنْ نَذِيرٍ إِلَّا قالَ: مُتْرَفُوها إِنَّا بِما أُرْسِلْتُمْ بِهِ كافِرُونَ. وَ قالُوا نَحْنُ أَكْثَرُ أَمْوالًا وَ أَوْلاداً وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ.[1]

- به هيچ شهرى انذارگرى نفرستاديم، مگر آنكه شادخواران آن شهر گفتند كه ما رسالت شما را باور نداريم، و گفتند كه مال و فرزند ما از شما بيشتر است و ما عذاب نخواهيم شد.

«جباران و گردنكشان، از قديمترين دوره‌هاى تاريخ، مردمان را فرودست (مستضعف) ساخته در بندگى خويش نگاه مى‌داشتند. و حقها و آزاديهاى ايشان را مى‌ربودند؛ در صورتى‌كه پيامبران در آن مى‌كوشيدند تا از تجاوز و عدوان آن تجاوزگران جلوگيرى كنند و مردم را از چنگال ظلم و ستم ايشان برهانند ...»[2]

قرآن كريم، هنگام ترسيم مبارزه و رويارويى پيامبران با مخالفان، از طبقات مخالف انبيا، با واژه‌هاى «ملأ»، «مترفان»، «مستكبران» ياد كرده است. «ملأ» سران و بزرگان مالى و سياسى و يا قبيله‌اى و قومى اجتماعند كه به نوعى برترى اجتماعى دست يافته‌اند، و طبقات بالا و اشراف و ممتاز جامعه را تشكيل مى‌دهند، و همه جا «حضور چشم پركن» دارند. اينان با حركت جديد و پيام تازه به ستيز برمى‌خيزند، و چون به اصل برترى طبقاتى ايمان دارند و معيار ارزشها را در مال مى‌دانند، و پيام‌آوران الهى و پيروان آنان را افرادى معمولى و از طبقات پايين جامعه مى‌بينند، دعوت جديد را نمى‌پذيرند و با آن به مبارزه برمى‌خيزند. «آنچه را خداوند متعال در كتاب عظيم خود، از زبان پيامبر

[1] - سوره سبأ( 34): 34 و 35.

[2] -« الحياة»،( گردانيده فارسى) 2/ 65.