ولايت فقيه در روايات‌

بنا بر آنچه ذكر شد، ولايت فقيه- با ملاحظه جوانب آن- از امورى نيست كه نياز به دليل و برهان داشته باشد. با اين حال، روايات بسيارى در دست است كه بر ولايت داشتن فقيه- به معناى وسيع آن- دلالت مى‌كند و ما در اينجا برخى از آن روايات را يادآور مى‌شويم.

1) محدّث عظيم الشّأن، شيخ صدوق- رحمه اللّه- در كتاب من لا يحضره الفقيه، حديث مرسلى را با اين عبارت آورده است كه:

قال أمير المؤمنين عليه السّلام: «قال رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله: أللّهم ارحم خلفائي، قيل: يا رسول اللّه و من خلفاؤك؟ قال: الّذين يأتون من بعدي يرون عنّي حديثي و سنّتي.»[1]

امير المؤمنين عليه السّلام فرمود كه رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله فرمودند: بار خدايا، جانشينان مرا مورد لطف و رحمت خود قرار ده. سؤال شد: اى فرستاده خدا، جانشينان شما چه كسانى هستند؟ حضرت در پاسخ فرمودند: كسانى كه بعد از من مى‌آيند و حديث و سنّت مرا روايت مى‌كنند.

صدوق- عليه الرّحمة- در كتاب عيون اخبار الرّضا نيز از سه طريق متفاوت اين حديث را روايت كرده است.[2] يعنى سلسله ناقلان حديث در هر طريق با سلسله ناقلان به طريق ديگر متفاوت است، چنان‌كه محلّ ذكر آنها نيز گوناگون است. بدين معنا كه اين حديث در خلاف نزديك به دويست حديث ذكر شده، در آخر آن عبارت ذيل نيز افزوده شده است:

[1] - شيخ حرّ عاملى: وسائل الشّيعه. جلد 18، باب 8، حديث 50.

[2] - همان. حديث 53، سه طريق مورد بحث، از باب 54 از ابواب وضو( جلد 1) حديث 4 ذكر شده است.