س 10 «از تندى كه بودى»: تاريخ بيهقى ص 546 س 22 «از تنگدلى كه بود»:

نوروزنامه ص 61 س 1 «از لطيفى كه شراب است»)

نكته جالب در بعضى از اين مثالها آن است كه فاعل فعل مثلا در جمله «از بدحالى و برهنگى كه بودم» همان صفت شخص نيست بلكه خود شخص است.

استشعار: بيم 24/ 15

اصطبل: طويله 291/ 11

افتادن، اوفت‌

152/ 7 «اوفتيم»:

161/ 6: 164/ 6: 177/ 5: 251/ 13 «نيوفتد»:

166/ 1 «بيوفتد»

اقطاع 43/ 3، 8: 134/ 3، 11: 138/ 8 177/ 2: 251/ 15

(مفاتيح العلوم ص 59 س 12 «الاقطاع:

ان يقطع السلطان رجلا ارضا فتصير له رقبتها و تسمى تلك الارضون قطائع واحدتها قطيعة»)

اقطاع‌دار 135/ 4

اقطاع‌دارى 134/ 4

الا، و الا 99/ 12: 128/ 11

(تاريخ بيهقى ص 56 س 13 ح 7:

نوروزنامه ص 59 س 1: اگر نه آنستى كه تو هنوز خردى و اين ادب نياموخته و الا من ترا امروز مالشى دادمى كه بازگفتندى») اين كلمه زيادى بنظر مى‌رسد و مجتبى مينوى آنرا در متن نوروزنامه درج نكرده است اما اشاره داده كه در يك نسخه خطى «و الا» هست. گويا اين كلمه فقط براى تأكيد بكار مى‌رفته است.

امر معروف كردن: اعتراض كردن 75/ 9:

78/ 1

امضا كردن: اجرا كردن 56/ 9: 118/ 8

اندى كه: مادامى كه، بشرط اينكه، آنگاه كه 27/ 1

لغت فرس ص 527 «اندى- خاصه. عماره گفت:

: ديوان معزى ص 802

ديوان عنصرى ص 320 س 3050

ديوان خاقانى ص 12

در شواهد فوق از اشعار معزى و خاقانى لفظ «روا باشد» حذف شده است و بايد بفراست دريافت همچنانكه «فبها» را پيش از «اگر نه» حذف مى‌كنند

(75/ 11 «اگر اين زن را بيرون فرستى و اگرنه هم‌اكنون بدرگاه معتصم رويم»)

اوام: وام 197/ 14 «اوامهاى مفلسان بتوخت»

اوكندن: افكندن 113/ 5: 151/ 17:

182/ 17: 225/ 17: 270/ 8:

271/ 2: 273/ 5: 276/ 10: 292/ 13

اوميد: اميد 195/ 5: 199/ 8

ايستادن: قيام كردن‌

102/ 13 «چون در راه ايستاديم»:

140/ 4 «بندگان كه بخدمت مى‌ايستند»

ايستاده: قائم، ثابت 139/ 4 «حقى ايستاده»

باز، با: باز بسوى 113/ 6: 146/ 14: 166/ 5:

264/ 15: 307/ 19: 316/ 16