فصل سى و يكم اندر حاجتها و التماسهاى لشكر

1- هر حاجتى كه لشكر را بود بايد كه بر زفان سرخيلان و مقدّمان ايشان باشد تا اگر نيكويى فرموده شود بر دست ايشان بود و بدان سبب ايشان را حرمتى حاصل شود كه چون مراد خويش خود گويند بواسطه‌اى حاجت نيوفتد و سر خيل را حرمتى نماند. و اگر كسى از خيل بر مقدّم خويش دراز زفانى كند و يا حرمت او نگاه ندارد و از حد خويش بگذرد او را مالش بايد دادن تا مهتر از كهتر پديدار باشد.