فصل بيست و سوم اندر روشن داشتن اموال جمله لشكر

1- لشكر را مال روشن بايد كرد. آنچه اهل اقطاع‌اند اندر[1] دست ايشان مطلق و مقرّر بايد داشت و آنچه غلامان‌اند كه اقطاع‌دارى را نشايند مال ايشان‌[2] پديدار بايد آورد. و چون اندازه آن پديد آيد كه چندين است وجه آن ببايد ساخت تا جمله مى‌كنند و بوقت خويش بديشان مى‌رسانند و يا در سالى دو بار ايشان را پيش خويش بايد خواند و بديشان فرمايند رسانيد نه چنانكه حوالت كنند بخزانه يا پادشاه را ناديده از آنجا بستانند چه اوليتر آن باشد كه پادشاه از دست خويش در دست و دامن ايشان كند چه از آن‌[3] مهرى و اتحادى در دل ايشان برويد و بهنگام خدمت و كارزار سخت‌كوش‌تر باشند و ايستادگى كنند.

2- و ترتيب پادشاهان قديم چنان بوده است كه اقطاع ندادندى و هركسى را بر اندازه ايشان در سالى چهار بار مواجب ايشان از خزانه نقد بدادندى و ايشان پيوسته‌]16 b[ با برگ و نوا بودندى و بهر مهمّ در وقت دو هزار و بيست هزار برنشستندى و روى بدان مهمّ آوردندى. و عمّال مال جمع‌

[1] - اندرN -:PC

[2] - مال ايشان‌N -:PC

[3] - چه ان‌N : كه از ان‌P : از بهرانك تاC