سياست صورت مى‌گيرد. در اين مباحث، خود فعل سياست مورد توجه است، يا دانش به چنين فعلى.

البته بايد توجه داشت كه در مباحث مهدويت، فعل سياسى به سعادت معطوف است، اما گاه علاوه‌بر مباحث معطوف به سعادت، از باب رابطه تضاد، از مضادات سياست مهدوى نيز بحث مى‌كنيم؛ همانند انديشه سياسى فارابى درباره مدينه فاضله و مضادات آن. كه محور بحث مدينه فاضله است، اما از مضادات مدينه فاضله هم بحث مى‌شود. پس در مباحث سياسى مهدويت، روى‌كرد به سياست، همان روى‌كرد فضيلت گرايانه و مضاداتش است. بنابراين، گاهى مسائلى را در مباحث مهدويت مى‌بينيم كه از اصل مباحث مهدويت خارج است، اما اين بحث‌ها هم به دليل رابطه تضاد به نوعى در بحث سياسى مهدويت مى‌گنجد.

وجوه ضرورت مباحث سياسى مهدويت‌

ضرورت طرح مباحث سياسى مهدويت در شرايط امروز، دلايلى از اين شمار دارد:

1. آموزه اعتقادى امامت و استلزامات سياسى آن؛ نخستين وجه ضرورت پرداختن به مباحث سياسى مهدويت، بدان جهت است كه مهدويت به دليل ارتباط با مسئله امامت، آموزه‌اى اعتقادى است. شيعه همواره امامت را ركن اعتقادى خود مى‌داند. در شرايط امروز نيز شناخت امام عليه السّلام و تبعيت از وى اصلى اعتقادى است. مؤمن شيعى هنگامى درست آيين خواهد بود كه بتواند امام معصوم و امام زمان خويش عليه السّلام را بشناسد و از وى تبعيت كند.

حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف يكى از دوازده جانشين منصوص پيامبر گرامى اسلام صلّى اللّه عليه و آله و سلّم است و مصداق تام امامت در عصر حاضر به شمار مى‌رود. آموزه امامت از همان ابتدا، بعد سياسى مهمى در جامعه اسلامى داشته است و به تعبير