آن‌چه را ما جهانى‌سازى غربى مى‌دانيم يا در بعضى تعابير مواجه هستيم، چيزى نيست جز اين‌كه امريكايى‌ها يا مدرنيسم‌هاى غربى مى‌خواهند خود را محتواى مناسب وضعيت زندگى جهانى بپندارند. از اين‌روى، از بعد سخت افزارى جهانى شدن، به بعد نرم‌افزارى آن منتقل مى‌شويم. در اين سخت افزار، چه نوع سيستم عامل و نرم‌افزارى را بايد برگزيد؟ در حوزه ديدگاه‌ها و ايدئولوژى‌ها، مى‌توان پاسخ اين پرسش را طلبيد.

بعد نرم‌افزارى جهانى شدن‌

راپرت در كتاب ايدئولوژى‌هاى جهانى شدن به درستى اظهار مى‌دارد كه اصلا ديد واحدى درباره جهانى شدن وجود ندارد. آن‌چه ما با آن رودررو شده‌ايم، ايدئولوژى‌ها و ديدگاه‌هاى بسيار متنوع و مختلف درباره جهانى شدن است. رولاند رابرتسون چنين بحثى را با بررسى گفتمان‌هاى مختلف جهانى شدن ياد مى‌كند. البته درباره تحليل جهانى شدن، ديدگاه‌هاى موجود را به دو شيوه مى‌توان طبقه‌بندى كرد: شيوه نخست، طبقه‌بندى آنها بر اساس عامل جهانى شدن و شكل آن است؛ شيوه دوم، طبقه‌بندى بر اساس محتوا و ماهيت جهانى شدن است. در حالى كه تقسيم‌بندى نخست، با بعد سخت افزارى ارتباط بيشترى دارد، تقسيم‌بندى دوم كاملا نرم‌افزارى و محتوايى است. در نگرش‌هاى گروه نخست (در نگاهى كلان) سه ايده اساسى مطرح است: آيا جهانى شدن فرايندى طبيعى) ssecorp a sa (است، يا يك پروژه و طرحى از پيش تعيين شده) tcejorp a sa (. برخى نيز از بعد تركيبى و نگرش فرايندى- طرح‌واره‌اى به جهانى شدن نگريسته‌اند كه با نام نگرش پديده‌وار به جهانى شدن) nonemonehp a sa (مطرح است.

در نگرش فرايندى، جهانى شدن محصول گسترش و تكامل طبيعى دانش است كه بايد با آن همراهى كرد، در نگرش پروژه‌اى، جهانى شدن‌