أَلا لَهُ الْحُكْمُ‌. (سوره انعام، آيه 62؛ سوره يوسف، آيه 40) در آيات ديگر پيامبران نيز صاحبان حكم معرفى شده‌اند:

إِنَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الْكِتابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِما أَراكَ اللَّهُ‌.

(سوره نساء، آيه 105)

در آياتى ديگر به رسالت پيامبران اشاره گرديده و از اعطاى حكم به همراه كتاب و نبوت به آنها خبر داده است:

أُولئِكَ الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ. (سوره انعام، آيه 89)

2. معنويت‌مدارى و فضيلت‌مدارى عصر ظهور

؛ جامعه آرمانى در اين عصر، برخلاف نگرش عصر جديد غرب كه فضيلت را امرى شخصى نمايد و از چرخه حيات جمعى انسان خارج مى‌كند، بر فضيلت و خير اخلاقى مبتنى خواهد بود. مهم‌ترين دغدغه انسان مدرن دست‌يابى به آزادى بوده است. در واقع، نظريه‌هاى سياسى عصر جديد، ماهيت جامعه و انسان جديد را بر آزادى بنا كرده‌اند. برخلاف نظريه‌هاى كلاسيك همانند يونان باستان، عصر مسيحيت و دوره اسلامى كه غايت جامعه، زمينه‌سازى نيل به فضيلت اخلاقى و سعادت دانسته مى‌شد، انسان مدرن در نظريه‌هاى مدرن ليبراليسم و سوسياليسم از ماكياولى به بعد، در تب و تاب نيل به آزادى جمعى يا فردى باليده است (بلوم، 1376: ج 2). اما در نظريه‌هاى اسلامى و ديدگاه انديش‌مندان اسلامى، غايت سياست و زندگى جمعى فراهم‌سازى سعادت انسان است. حديث معروف نبوى «الدنيا مزرعة الاخرة» الهام بخش تمامى نظريات و ديدگاه‌هاى اجتماعى سياسى اسلامى بوده است. از اين‌رو، سياست در نزد انديش‌مندان اسلامى، استصلاح خلق ناميده شده است.

3. علم‌مدارى و عقلانيت اسلامى‌

؛ از اصول تفكر اسلامى كه در آموزه فرج نيز تجلى مى‌يابد، نقش عقل و آموزه‌هاى عقلانى است. بنابر روايتى،