زيرا همه‌ى نظام‌هاى سياسى، به رغم تفاوت‌هايى كه دارند، به دنبال تأمين مصالح اجتماعى خود در دنيا هستند؛ امّا آنچه كه سياست اسلامى را از ساير نظام‌ها جدا مى‌كند، وجه توجه به عنصر سعادت (هدايت‌گرى) است. در نظام‌هاى غير اسلامى، سعادت مختصر در لذت دنيوى است كه با تأمين آزادى‌هاى دنيوى، رفاه و امنيت زندگى به دست مى‌آيد و در وراى آن، سعادت و لذت ديگرى قابل شناسايى نيست. امّا در سياست اسلامى، براى انسان سعادتى جاودانه‌تر و برتر از سطح زندگى مادى متصور شده است.[1] در انديشه‌ى سياسى اسلام، سعادت «غايت مطلوبى است كه همه‌ى انسان‌ها مشتاقانه خواهان آنند و باتلاش به سوى آن حركت مى‌كنند»؛ زيرا سعادت، كمال و برترين خيرات است و همه‌ى انسان‌ها ذاتا خيرخواه و كمال‌طلبند و فطرت كمال‌طلبى، آنها را به سوى سعادت مى‌كشاند.[2] از مهمترين عناصرى كه در رسيدن به سعادت نقش بسزايى دارد، مى‌توان به عنصر دين، حكومت و سياست اشاره كرد و در ارتباط با دين، نكته‌ى حايز اهميت اين است كه غايت دين و شريعت و هدف از تشريع آن براى انسان‌ها، رسيدن به سعادت است.[3] حكومت و سياست نيز نقش زيادى در دست‌يابى به سعادت دارند.

[1] - اخلاق در قرآن، ص 99- 97، به نقل از نظام سياسى اسلام، ص 21.

[2] - فارابى، ابو نصر، السياسه المدنيه، ص 78، به نقل از محسن مهاجرنيا، دولت در انديشه سياسى فارابى، ص 60.

[3] - همان، ص 65.