2) هيچ‌گونه معيارى جز تقوا نمى‌تواند ملاك برترى انسان‌ها بر يكديگر باشد. اين معيار را نيز خداوند تشخيص مى‌دهد تا موج برترى دنيوى و بهانه‌اى براى تبعيض نباشد.

3) اسلام امتياز طلبى‌هاى مبتنى بر ثروت و قدرت را محكوم مى‌كند.[1] 4) برابرى مردم در داشتن معيشت عادلانه و امكان استفاده از بيت المال.

5) برابرى در احراز موقعيت‌هاى مختلف اجتماعى.

3- 3- حق امنيت‌

امنيت به معنى مصونيت از تعرض و تصرف اجبارى بدون رضايت است و در مورد افراد به اين معناست كه نسبت به حقوق و آزادى‌هاى مشروع خود از جانب سياست اسلامى بيم و هراسى نداشته باشند و سياست اسلامى به هيچ وجه حقوق آنان را به خطر نيندازد و هيچ عامل ديگرى نيز حقوق مشروع آنان را تهديد نكند.

4- 3- حق آزادى‌

محور اساسى بحث آزادى، رابطه‌ى فرد و دولت و به تعبير ديگر، انسان و قانون است؛ يعنى فرد تا چه حد مى‌تواند در فكر، اعتقاد و بيان خود در فعاليت‌هاى سياسى- اجتماعى و اقتصادى از تعرض دولت و قانون مصون باشد.

در تفكر اسلامى وجود آزادى براى تكميل هدايت‌گرى الهى انسان است كه اين يك حق انسانى است.

[1] - سوره سبا، آيات 36- 35.