هنرِ گوش دادن‌

معبر دانش‌هاى ما، گونه گون است.

آن چه مى‌آموزيم، يا از راه «نگاه و چشم» است، يا از مسير «گوش و شنيدن»، يا اعضاى ديگر. دريافت‌هاى شهودى و اشراقى هم، مرحله‌اى و نوعى جداست.

مى‌پرسيم و جواب مى‌گيريم.

مى‌شنويم و مى‌آموزيم.

اگر «شنوايى» نداشته باشيم، آموختن براى ما هر چند ناممكن نمى‌شود، اما بسيار دشوار مى‌گردد. پس «نعمت شنوايى»، به عنوان يكى از معبرهاى فهميدن و آموختن، بسيار مهم است و توجه به آن، حالت «سپاس» پيش مى‌آورد و تصورِ «نبودِ» آن، كافى است كه به اهميت و ارزش «بودِ» آن پى ببريم.

به اين هشدار، توجه كنيد:

«بگو، اگر خداوند، شنوايى و ديدگان شما را بگيرد، اگر بر دل‌هاى شما مُهر بزند، كدام معبود ديگرى است كه آن را به شما باز پس دهد؟»[1]

[1] - سوره انعام( 6): آيه 46