انتقال از تقليد مجتهدى به مجتهد ديگر. (118) تقليد دو مجتهد. (119)

باب دوم: در بيان نصب قضات در امصار و شروط و آداب قضات. 121 معنى اصطلاحى قضا. (122) چرا قضا را فريضه محكمه گفته‌اند. (123) شرايط قاضى. (125) اعزام پيغامبر (ص) على (ع) را به سمت قاضى در يمن. (126) داوطلب شدن براى قضاوت. (127) احتياط در قبول وظيفه قضا. (128) در چه شرايطى قبول قضا واجب است. (129) ضوابط گزينش قاضى. (130) اهليت شخص، داوطلب شدن او را توجيه نمى‌كند. (131) قاضى فاسق. (132) محدوديتهاى زمانى و مكانى در صلاحيت دادرس. (133) تعدد قضات. (135) آيا قبول قاضى شرط است؟ (136) پول در عزل و نصب قاضى. (138) ولايت از سلطان جاير. (139) توجيه مؤلف عمل كسانى را كه در دستگاه معاويه به قضا پرداختند. (140) شافعى و قاضى اهل بغى.

(141) قاضى ضرورت. (142). روش زندگى و برنامه كار قاضى. (143) آشنائى قاضى با محيط كار خود. سازمان دادگاه. مترجم دادگاه. (144) حفظ بيطرفى. (145) دامنه صلاحيت قاضى. (146) آئين دادرسى. (147) مساوات در ميان خصمان. سعى در سازش. (148) توجيه حكم. صورت‌مجلس دادرسى. (149) مشورت با وكيل و تنظيم دادخواست. (150) بازداشت خوانده (151) اعتبار گواه در دعوى افلاس. (152) طرز عمل با زندانيان. (153) حكم در صورت اقرار خوانده. (154) حكم در صورت انكار خوانده. (155) نظر حنفيان در دعواى غيابى. (156) تشخيص حكم از ساير اظهارات قاضى. (158) آيا قاضى مى‌تواند كسى را به جانشينى خود منصوب كند؟

(159) صلاحيت قاضى عسكر. (161) عزل دادرس. (162) موارد انعزال قاضى. (163) قاضى رشوه‌گير منعزل است. (164) معنى لغوى و اصطلاحى رشوه. رشوه‌دادن براى دفع ظلم. (165) رشوه قابل استرداد است. (166) فرق بين رشوه و هديه. اقسام هديه. (167) قبول هديه از حكام جور. استدلال به عمل پيغمبر و جواب مؤلف. (169) اجرت معلم و واعظ. (170) هزينه دادرسى. (171) هزينه مأموران دادگاه. اجرت قاضى. (172) سخن غزالى در تميز رشوه از هديه. (173)

باب سوم: در بيان نصب كردن سلطان محتسب را و معنى احتساب. 175 معنى اصطلاحى احتساب. غزالى و درجات احتساب. تجسس حرام است.

(176) روشنگرى و توجه‌دادن. وعظ و نصيحت. درشتى. اقدام. تهديد.

اعمال زور. استمداد. (177) شرايط محتسب. محتسب فاسق. (178) احتساب واجب كفائى است. (179) اختيارات محتسب. (182) احتساب در برابر سلطان. (183) اعتراضات صحابه در برابر خلفا. (184) هارون الرشيد و پيرمرد. (185) دخالت مردم در كار احتساب. (186) احتساب در چه شرايطى مصداق پيدا مى‌كند؟ (188) احتساب همان امر به معروف و نهى از منكر است. (189) امر به معروفى كه متعلق حق خداست. (190) امر به معروفى كه متعلق حق مردم است. (191) منكرات مربوط به حق الله. (192)