اخراج آلمانى‌ها از ايران بود. وقتى در اجراى اين درخواست تعلل شد، در سوم شهريور 1320 ش قواى روسيه شوروى و انگليس وارد خاك ايران شدند. بدين‌ترتيب، رضاشاه بركنار، و به جزيره موريس در اقيانوس هند تبعيد شد.

رضاشاه كه در ابتدا به انگليسى‌ها وابسته و توسط آنها روى‌كار آمده بود، با مشاهده افزايش قدرت آلمان‌ها در سال‌هاى پيش از جنگ جهانى دوم با اين تصور كه آنها در جنگ از رقبا پيشى خواهند گرفت، به آلمان‌ها گرايش يافته بود؛ غافل از اينكه كسانى كه براى دستيابى به مقاصدشان حكومت او را بر سر كار آورده‌اند، آن‌قدر در تاروپود حكومتش نفوذ و رخنه كرده‌اند كه بتوانند از غلطيدن وى در دامن كشورهاى رقيب جلوگيرى كنند.

روز بعد از بركنارى رضاشاه، 26 شهريور، وليعهد او محمدرضا، در مجلس حاضر شد و سوگند ياد كرد.

يكى از نتايج فورى بركنارى رضاشاه، افشاى دامنه‌دار سياست‌هاى او بود. ارتشبد فردوست مشاهدات خود در اين زمينه چنين بازگو كرده است:

با فرار رضاخان، روزنامه‌ها و نشريات كشور به افشاى دوران سلطنت او پرداختند و در صدها شماره، صدها و هزاران مطلب عليه او منتشر شد كه در اوج ناسزاگويى به رضاخان بود و اكثر اعمالى كه طى دوران حكومتش انجام شده بود، افشا شد. اين جو سال‌ها به طول كشيد.[1]

اين امر حاكى از اختناق و ترس شديد و سلطه بر مردم ناراضى در دوره وى بوده است.

[1]. فردوست، ظهور و سقوط سلطنت پهلوى، ص 114.