جنبش‌هاى شيعه «امل»، «امل اسلامى» و «حزب‌الله» و گروه سنى «جنبش توحيد اسلامى» تحت تأثير مستقيم انقلاب اسلامى پديد آمده يا فعال شدند. به‌ويژه حزب‌الله لبنان از سال 1982 م و اشغال جنوب لبنان و بيروت توسط رژيم صهيونيستى، با ضربات خود كه با گروه‌هاى ديگرِ مقاومت نيز همكارى مى‌كرد، توانست نيروهاى اين رژيم را از لبنان اخراج كند. در نبرد مشهور 33 روزه در سال 1385 ش نيز اسرائيل در مقابل مقاومت حزب‌الله تسليم شد و براى اولين‌بار طعم ناكامى را چشيد. اين ناكامى تاكنون تأثيرات بزرگى در صحنه داخلى لبنان و منطقه خاورميانه داشته است.

2. در عراق، فعاليت «حزب‌الدعوة اسلامى» كه آيت‌الله سيدمحمدباقر صدر از آن حمايت مى‌كرد، در اثر وقوع انقلاب اسلامى شدت گرفت. افزون‌براين، در سال 1361 ش آيت‌الله سيدمحمدباقر حكيم با هدف مبارزه با حكومت صدام حسين «مجلس اعلاى انقلاب اسلامى عراق» را پديد آورد كه نقش انقلاب اسلامى در اين امر آشكار بود.

3. در عربستان سعودى، وقوع انقلاب اسلامى انگيزه خوبى به اخوان‌المسلمين داد تا به رژيم سعودى حمله كنند. سازمانى به نام اخوان‌المسلمين در ابتدا در دهه 1920 م در مصر به رهبرى حسن‌البنا تشكيل گرديد و بعدها سازمان‌هايى به همين نام و با مواضع متفاوت در كشورهاى مختلف عربى پديد آمدند. اخوان‌المسلمين سعودى چند ماه پس از پيروزى انقلاب ايران تحت رهبرى جهيمان العتيبى مسجدالحرام را اشغال كردند. «سازمان انقلاب اسلامى شبه جزيره عربستان» كه گروهى شيعه بود و رهبرى شورش‌هاى عاشوراى سال 1979 م در استان قطيف عربستان را برعهده داشت نيز، تحت‌تأثير انقلاب اسلامى پديد آمد و رژيم سعودى به‌شدت آن را سركوب كرد.

4. در بحرين، «جبهه اسلامى براى آزادى بحرين» به ادعاى حكومت بحرين به يك كودتاى نافرجام در سال 1981 م دست زد. نارضايتى‌ها تاكنون در بحرين چندبار شديداً طغيان نموده و با سركوبى شديد حاكمان سنى در اين كشور سابقاً ايرانى شيعه‌نشين، مواجه شده است.

5. در كويت، يك حركت اسلامى ازجمله با تلاش گروه «حزب‌الله كويت» به وجود آمد.