[تصوير] اعضاى شوراى انقلاب از چپ به راست: ميرصالح مظفرزاده، گائوك آلمانى (هوشنگ) كاژانف فرمانده قواى ارتش سرخ، كارگارى تلى (شاپور)، ميرزا كوچك خان، حسن آليانى (معين الرعايا)، كامران آقايف‌

«مادريد» مى‌باشد كه هنوز تسويه‌حساب هم نشده است.

«موليتر» مدعى شد، غير از دو مورد فوق، هيچ پرونده ديگرى نزد وى نيست و ساير پرونده‌ها در ادارات پست و در دسترس دواير مربوط و كفيل اداره پست مى‌باشد و موضوع بردن پرونده‌هاى اداره پست به منزل، به كلى تهمت و افترا است. 8

______________________________
(1). روزنامه ايران، 25/ 2/ 1300، ص 1.

(2). اسناد وزارت خارجه، س 1300، ك 68، پ 9، ص 12.

(3). اولتيماتوم واژه‌اى فرانسوى به معناى اتمام حجت و كلام آخر است.

شرايط حتمى و قطعى و تغييرناپذير. اولتيماتوم هميشه كتبى است و در حقوق بين الملل شرايط قطعى و نهايى است كه دولتى براى قبول يا رد فورى به دولت ديگر تسليم مى‌كند، چون امتناع از قبول شرايط ممكن است منجر به جنگ يا اقدامات خصمانه شود. اولتيماتوم را مى‌توان اعلان مشروط جنگ تلقى كرد.

(4). متفقين شامل سى و دو كشور در اواخر جنگ جهانى اول عليه امپراتورى‌هاى مركزى، انقلاب كرده بودند كه عبارت بودند از:

آفريقاى جنوبى، استرليا، بلژيك، بوليوى، برزيل، كانادا، چين، كوبا، اكوادور، آمريكا، فرانسه، انگليس، يونان، گواتمالا، هائيتى، حجاز، هندوراس، ايتاليا، ژاپن، ليبريا، نيكاراگوئه، زلاند جديد، پاناماريا، پرو، پرتغال، رومانى، صربستان، سيام، اروگوئه، لهستان و چكسلواكى.

تعداد شركت‌كنندگان كنفرانس صلح پاريس به سى و دو كشور مى‌رسيد. در اين كنفرانس 57 كميسيون مسائل مختلف را بررسى مى‌كند و در جريان 1919 بيش از هزار و پانصد جلسه تشكيل مى‌دهند. در مورد خلع سلاح آلمان اختلاف نظر شديدى به وجود آمده بود.

روز 28 مه هيئت نمايندگى آلمان پرونده قطورى را با عنوان نظر دولت درباره شرايط صلح به متحدين تسليم مى‌كند. آلمان‌ها مدعى هستند كه مواد قرارداد با 14 اصل ويلسون مغايرت دارد و ماده 228 را در مورد تحويل كسانى كه از نظر متحدين متهم شناخته مى‌شوند به دادگاه‌هاى نظامى دولت‌هاى فاتح رد مى‌كند. آلمانى‌ها درباره تمام مواد قرارداد اظهارنظر و پيشنهاد كردند براى تعيين سرنوشت «آلزاس» و «لورن» به آرا عمومى مراجعه شود و در مورد غرامت جنگى آلمانى‌ها آمادگى خود را براى پرداخت يكصد ميليارد مارك طلا بدون بهره اعلام داشتند. آلمان همچنين درخواست كرد كه بلافاصله پس از امضاى قرارداد صلح به عضويت جامعه ملل پذيرفته شود.

نظريات آلمان جز دو مورد رد مى‌شود و بار ديگر پنج روز به آلمانى‌ها فرصت داده شد تا صريحا اعلام كنند كه طرح قرارداد را مى‌پذيرند يا رد مى‌كنند. همان روز، وزير خارجه آلمان با چند نفر از همراهان به آلمان باز مى‌گردد و دولت آلمان را از مشروح مذاكرات آگاه مى‌كند.

شب نوزدهم ژوئن در جلسه هيئت دولت آلمان اخذ رأى مى‌شود. هفت نفر عليه قرارداد و هفت نفر ديگر به نفع قرارداد رأى مى‌دهند. در همين حال متحدين مهلت پذيرش قرارداد را از طرف آلمان تا 23 ژوئن در گالرى آينه، محلى كه چهل و هشت سال قبل از آن، امپراتورى آلمان در آنجا تأسيس شده بود تعيين كردند.

(5). تلگراف داوود مفتاح السلطنه از لندن به وزارت خارجه، 23/ 2/ 1300، اسناد وزارت خارجه، س 1339 ق، ك 13، پ 5، ص 10.

(6).

Chaqueri Cosreoe, The Soviet Sosialist Republic and Iran 0291- 1291, University of Pitresburg Press, P. 933

. (7). مراسله وزارت پست و تلگراف به وزارت خارجه، 12/ 2/ 1300، اسناد وزارت خارجه، س 1339 ق، ك 41، پ 27، ص 36.

(8). مراسله كاميل موليتر به مدير الملك وزير خارجه، 22/ 2/ 1300، اسناد وزارت خارجه، س 1339 ق، ك 41، پ 27، ص 54.