يكى از اهداف پيامبران، برقرارى عدالت در بين مردم بوده‌[1] كه اصولًا از علل مخالفت مستكبران و زر اندوزان با ايشان نيز محسوب‌مى‌شود. اگر اهداف پيامبران فقط به عبادت خداوند محدود مى‌شد، ديگر اين همه مخالفت از سوى صاحبان قدرت و ثروت و ... وجود نداشت. همه انسانها فطرتا به عدالت تمايل دارند و خوبى آن را درك مى‌كنند و خواهان برقرارى آن در همه جهات هستند. بنابراين برقرارى عدالت فراگير در همه ابعاد آن در سراسر جهان از ويژگيهاى حكومت حضرت مهدى است تا جهانى كه پر از ظلم و بيداد شده با آمدنش پر از عدل و داد شود. بخش عظيمى از روايات مهدويت، به بيان عدالت در حكومت آن حضرت اختصاص يافته است؛ از جمله پيامبر (ص) مى‌فرمايد:

«و يُظهر دينَ اللّهَ ...

و فيملأ الارض قصطا و عدلًا كما مُلِئَتْ جُورا و ظُلْما؛

دين خدا را آشكار مى‌سازد ...

پس زمين را از عدل و داد لبريز مى‌نمايد، پس از آنكه از ستم و بيداد پر شده است.»[2]

امام‌صادق (ع) درباره حكومت عدل‌او مى‌فرمايد:

«إذاقامَ القائم حَكَمَ بِالْعَدْلِ وَارْتَفَعَ الْجَوْرَ؛

چون قائم قيام نمايد به عدل داورى كند و جور و ستم را از ميان بردارد.»[3]

4- 4) رفاه عمومى‌

ويژگى ديگر حكومت جهانى حضرت مهدى (ع)، ايجاد رفاه عمومى است، به‌گونه‌اى كه همه‌انسانها در ناز و نعمت به‌سر خواهند برد و فقر بى‌معنا خواهد شد. فقر عواملى دارد كه به دو مورد آن اشاره‌مى كنيم.

الف) نبود منابع در يك سرزمين براى توليد ثروت؛ كشورى كه داراى منابع مختلف نبوده، راهى براى كسب و تجارت نداشته باشد، دچار فقر و مشكلات فراوانى خواهد بود. اما چنانچه در روايات بيان شده است در زمان ظهور حضرت، بركات و نعمتها از آسمان و زمين بر مردم نازل مى‌گردد و از اين جهت هيچ كمبود منابعى احساس نمى‌شود.

[1] - سوره حديد، آيه 25.

[2] - صدوق، كمال الدين، ج 1، ص 257.

[3] - ر. ك. به: محمد حكيمى، عصر زندگى، ص 23 به بعد؛ مجلسى، بحارالانوار، ج 13.