خداوند وعده داده است كسانى را كه ايمان آورده و عمل صالح انجام دهند، در زمين به خلافت برساند (چنانچه در گذشته هم اين وعده الهى براى برخى از پيامبران تحقق يافته است) و تمكّن براى آنان نسبت به دينى كه مورد رضاى خداوند است، ايجاد نمايد و خوف و ترس آنان را به امنيت تبديل نمايد تا در نتيجه آن مرا پرستش كنند و به من شرك نورزند و اگر كسى پس از تحقق اين وعده الهى كفر بورزد، از فاسقان خواهد بود.

چنانچه ملاحظه شد در اين آيه خداوند متعال به مؤمنان صالح وعده داده است كه روزى در زمين جانشين خواهند شد و زندگى آنان داراى امنيت كامل و به دور از هرگونه شرك و كفر خواهد گشت. با بررسى جوامع اسلامى از صدر اسلام تا كنون، پى مى‌بريم كه هنوز اين وعده الهى تحقق نيافته است؛ در حالى كه جوامع اسلامى دچار ناامنى بوده و هر روز از سوى استكبار جهانى مورد هجوم و مداخله و ... قرار مى‌گيرند. امنيت داخلى آنان نيز هنوز به صورت كامل تحقق نيافته و كفر و شرك و نفاق نيز در آنها ريشه كن نشده است. از آنجا كه وعده الهى حتمى خواهد بود، روزى چنين حكومتى با چنان ويژگيهايى تحقق خواهد يافت.

علامه طباطبائى مى‌فرمايد: اين جامعه پاك و پاكيزه، با آن صفات و فضايلى كه براى آن ذكر شده است و با آن قداستى كه دارد، تاكنون تحقق نيافته است. از زمان بعثت نبى گرامى تا حال، هنوز چنين جامعه‌اى منعقد نشده است و اگر مصداق روشنى داشته باشد هر آينه منطبق مى‌شود به زمان ظهور حضرت مهدى (ع)، گرچه خطاب به جامعه صالح است.[1]

در كنار آيات، روايات زيادى از پيامبر اكرم (ص) و ائمه‌اطهار (ع) بيان شده كه بر حتمى بودن تحقق دولت حضرت مهدى (ع) تأكيد مى‌ورزند كه براى نمونه به ذكر دو روايت اكتفا مى‌كنيم.

[1] - ر. ك. به: الميزان، ج 15، ص 155؛ صفائى‌كاشانى، اثبات مهدويت از ديدگاه قرآن، ص 21.