براى‌اقامه‌عدل و قسط فرستاده و شيوه‌هاى‌اقامه‌آن را به‌آنان آموخته‌است.

نكته ديگر آنكه براى حاكم ساختن عدالت دو راه وجود دارد: يكى آنكه تمام مردم به خودى خود با اجراى فرامينى كه به عدالت اجتماعى مى‌انجامد، عدالت را در ابعاد آن حاكم سازند، كه اين راه، حد ايده‌آل آن است و به خاطر مختلف بودن عقايد انسانها، حداقل تا اين زمان به وقوع نپيوسته است. دوم آنكه پيامبران الهى و حاكمان اسلامى، افرادى را كه مانع اقامه عدل مى‌شوند ملزم و مجبور به رعايت عدالت كنند. چنان كه مؤيد اين مطلب، ادامه آيه مورد استناد است كه مى‌فرمايد:

«وَ انْزَلْنَا الْحَديدَ فيهِ بَأْسٌ شَديدٌ

؛ ما آهن را كه در آن بأس شديد است نازل كرديم.»[1]

در واقع، آيه شريفه اين مطلب را مى‌رساند كه اجراى عدالت در ابعاد مختلف آن وقتى محقق مى‌شود كه داراى ضمانت اجرايى باشد، ولو آن ضمانت، قدرت قهريه باشد.[2]

10) اگر هدف بعثت پيامبران، سعادت دنيا و آخرت باشد، موجب شرك است!

آقاى بازرگان مى‌نويسد:

«شعارهاى" دين براى دنيا" يا" دين و دنيا با هم" و طرز تفكّر ظاهرا مترقى و معقول اينكه هدف از بعثت و رسالت انبيا، سلامت و سعادت زندگى انسانها و اداره صحيح دنيا بوده است، يا توأم با آخرت مى‌باشد، يك سلسله زيانها و آفات و انحرافهايى به بار مى‌آورد كه نهايت آن «

خسرالدنيا و الاخرة

» شدن است».[3]

[1] - سوره حديد، آيه 25.

[2] - ر. ك. به: تفسير نمونه، ج 23، ص 372؛ ربانى‌گلپايگانى، پيشين، ص 42.

[3] - مهدى بازرگان، همان، ص 92.