اين آيه، علاوه بر ولايت خداوند و ولايت پيامبر خدا (ص)، ولايت را براى ائمه‌اطهار (ع) نيز به اثبات مى‌رساند.

لازمه ولايت داشتن پيامبر (ص) و ائمه اطهار (ع) آن است كه فرمان صادره از طرف آن بزرگواران بايد پذيرفته و عمل شود و كسى با آن مخالفت نكند.

اگر آقاى بازرگان سلطه را به اين معنا مى‌گيرد كه فرامين كسى كه داراى سلطه است بايد اجرا شود؛ اين معنا طبق آيات فراوان قرآن درباره پيامبر صادق است و ايشان داراى ولايت و سلطه هستند. بنابراين سخن آقاى بازرگان كه بيان مى‌كند، پيامبر هيچ‌گونه سلطه‌اى نداشته، مردود است.

لازم است ناهماهنگى و تناقض ظاهرى آيات دسته اوّل كه مورد تمسّك نويسنده قرار گرفته و دلالت به سلطه پيامبر نمى‌كند و احيانا هر نوع سلطه‌اى را نفى مى‌كند و آيات دسته دوم كه دلالت بر ولايت و سلطه داشتن پيامبراكرم (ص) مى‌كند، توضيح داده شود.

چنان كه مفسّرين بزرگوار فرموده‌اند، لحن و بيان اين دو دسته آيات متفاوت از يكديگر است. آيات دسته اوّل در مورد كسانى است كه هنوز ايمان نياورده و دين اسلام را پذيرا نشده‌اند. از طرفى چون پيامبر، پيامبر رحمت است، نگران مردمى است كه ايمان نياورده‌اند و راه ضلالت را بر هدايت ترجيح داده و جهنّم را بر خود هموار نموده‌اند. لذا از اين وضعيت بسيار ناراحت است و مى‌كوشد تا آنان نيز ايمان آورند.[1]

خداوند اراده كرده كه مردم با اختيار خود و ادلّه روشن، دين حق را پذيرا شوند و اسلام آورند. والّا اگر خداوند مى‌خواست كه همه مردم ايمان آورند، مى‌توانست به صورت جبرى آنان را به ايمان آوردن وادار

[1] - سوره شعرا، آيه 3.