«از امتيازها و افتخارهاى شيعه اين‌است كه از ابتدا در دوران ائمه‌اطهار و بعدا طى قرون متوالى غيبت، هميشه اقليت مبارزى بوده است كه به صرف نام يا عنوان خلافت و سلطنت و به حكم زور و زر، زير بار خلفاى غاصب و سلاطين و حكومتهاى جابر نرفته است. علمدار حقيقت و خواهان عدالت بوده، حقّ حكومت و فرض اطاعت را فقط براى صاحبان امرى كه منصوب از جانب خدا و رسول يا لااقل صاحب عدالت و تقوى و منتخب و مورد قبول مردم باشند مى‌دانسته است و مى‌داند.»[1]

خود آقاى بازرگان اذعان مى‌كند كه شيعه و اسلام حقيقى، حاكميّت را مخصوص خداوند متعال مى‌داند و تنها كسانى كه از سوى خداوند مأذون هستند، حقّ حاكميّت دارند. ائمه‌اطهار (ع) از طرف خداوند براى تصدى حكومت و حاكميّت مأذون مى‌باشند.

3) آيا روش و سيره ائمه‌اطهار بر سكولاريزم دلالت مى‌كند؟

طرفداران جدا انگارى دين و سياست مى‌كوشند دين را امرى فردى و عبادى معرفى كنند و آن را از هرگونه دخالت در مسائل اجتماعى مانند حكومت، قضاوت، اقتصاد و ... برحذر دارند و مشروعيّت حكومت را نه از آن خداوند بلكه از آن مردم، قلمداد كنند. برخى از اين افراد براى اثبات اين نظريه به روش و سيره امامان شيعه تمسك جسته‌اند و كنارماندن ائمه‌اطهار (ع) را از حكومت، مؤيد و دليل نظريه خود دانسته‌اند.

آقاى بازرگان از جمله افرادى است كه روش امامان شيعه را مؤيد سكولاريزم مى‌داند. ايشان در كتاب خود با ذكر گوشه‌اى از رويدادهاى تاريخى زمان ائمه‌اطهار (ع) مى‌كوشد آنها را مؤيد جدايى دين و امامت از سياست قلمداد و ائمه‌اطهار (ع) را سكولار معرفى كند.

[1] - همان، ص 70.