داشته است و بايد بعدها جلوى اينها را بگيريم. اولين ضعف ما گرايش به دنياطلبى بود كه گريبان بعضى از ماها را گرفت. بعضى از ما مسئولين دچار دنياطلبى شديم، دچار ماديگرائى شديم؛ براى ما ثروت، تجمل، آرايش، تشريفات و اشرافى‌گرى يواش يواش از قبح افتاد. وقتى ما اينجور شديم، اين سرريز مى‌شود به مردم. ميل به اشرافى‌گرى، ميل به تجمل، ميل به جمع ثروت و استفاده‌ى از ثروت به شكل نامشروع و نامطلوب، به طور طبيعى در خيلى از انسان‌ها هست. وقتى ما خودمان را رها كرديم، ول كرديم، دچار شديم، اين سرريز مى‌شود به مردم؛ در مردم هم اين مسئله پيدا مى‌شود. ما امروز متأسفانه دچار اسراف و مصرف‌زدگى هستيم ...

يكى ديگر از ضعف‌هاى ما اين است كه ما به موازات علم، به موازات پيشرفتهاى علمى، پيشرفت اخلاقى و تزكيه‌ى اخلاقى و نفسى پيدا نكرده‌ايم؛ اين عقب‌ماندگى است. البته امروز در مقايسه‌ى با قبل از انقلاب، به‌مراتب و مراتب بهتر است- در اين هيچ شكى نيست- اما بايد پيشرفت ميكرديم. در علم پيشرفت كرديم، در سياست پيشرفت كرديم؛ بايد در معنويت و در تزكيه‌ى نفس هم پيشرفت ميكرديم. در قرآن هر جا تزكيه و تعليم از زبان پروردگار است، تزكيه مقدم است بر تعليم؛ آن هم تعليم كتاب و حكمت- «يزكّيهم و يعلّمهم الكتاب و الحكمة»[1]- فقط يك جا از زبان حضرت ابراهيم، تعليم مقدم است. بنابراين ما از تزكيه‌ى اخلاقى و نفسى غفلت كرديم. در عدالت اجتماعى هنوز به نقطه‌ى مورد نظر اسلام- كه آرزوى خود ما بوده است- نرسيده‌ايم؛ اين هم از نقطه‌ضعف‌هاى ماست. اين ضعفها را بايستى جبران كنيم. اينها ضعف‌هائى است كه نمى‌شود از آنها

[1]. آل عمران: 164.