فصل يازدهم: كارآمدى نظام اسلامى (2)

اين فرمانى است از بنده خدا، على اميرالمؤمنين [ع‌]، به مالك بن الحارث الاشتر، در پيمانى كه با او مى‌نهد، هنگامى كه او را فرمانروايى مصر داد؛ «... جِبَايه خَرَاجِهَا وَ جِهَادَ عَدُوِّهَا وَ اسْتِصْلَاحَ أَهْلِهَا وَ عِمَارَه بِلَادِهَا؛ خراج آنجا را گرد آورد و با دشمنانش پيكار كند و كار مردمش را اصلاح و شهرهايش را آباد سازد.»[1]

مقدمه‌

بى‌گمان انقلاب اسلامى ايران يكى از مهم‌ترين تحوّلات سياسى قرن بيستم و نقطه عطف مهمى در انقلاب‌هاى جهان به شمار مى‌آيد. از مهم‌ترين وجوه تمايز اين انقلاب از ساير انقلاب‌هاى جهان، ابتناى آن بر دين و داعيه اداره جامعه بر اساس آموزه‌هاى اصيل اسلام ناب محمدى (صلى الله عليه و آله و سلم) است. با گذشت بيش از سه دهه از شكل‌گيرى نظام جمهورى اسلامى و استقرار نهادهاى حكومتى، علل و عوامل متعددى تبيين و تدوين كارنامه نظام را در حوزه‌ها و ابعاد مختلف ضرورى ساخته كه مهم‌ترين آنها به قرار ذيل است:

1. ضرورت پاسخگويى به تبليغات و شبهه‌افكنى دشمنان بر محور ناكارآمدى نظام اسلامى در دنياى مدرن.

2. ضرروت پاسخگويى به دغدغه‌هاى نسل جوان.

[1]. نهج البلاغه، نامه 53.