فصل دهم: كارآمدى نظام اسلامى (1)

«وَ إِلى ثَمُودَ أَخاهُمْ صالِحاً قالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللهَ ما لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ هُوَ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَكُمْ فيها فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي قَريبٌ مُجيبٌ»[1]؛ «و به سوى قوم «ثمود»، برادرشان «صالح» را فرستاديم؛ گفت: «اى قوم من! خدا را پرستش كنيد، كه هيچ معبودى جز او براى شما نيست! اوست كه شما را از زمين آفريد؛ و آباد كردن آن را به شما سپرد! از او آمرزش بطلبيد، سپس به سوى او باز گرديد، كه پروردگارم (به بندگان خود) نزديك، و اجابت كننده (خواسته‌هاى آنها) است!»

مقدمه‌

كارآمدى دين و نظام اسلامى از مباحث جدى حوزه انديشه سياسى و نيازهاى اساسى جهان معاصر و كشور است.[2] به يقين براى انسان عصر جديد كه فضاى ذهن و زندگى خود را عرصه پيكار بى‌امان ايدئولوژى‌ها، فرهنگ‌ها و تمدن‌هاى مادى مى‌بيند و بن‌بست‌هاى كشنده روحى و بحران‌هاى پيرامونش، جسم و جانش را سخت مى‌آزارد، بازگشت به دين اصيل و تأسيس ساختار اجتماعى نوينى بر اساس آموزه‌هاى حيات‌بخش اسلام ناب، بسيار گره‌گشا و اميدبخش خواهد بود. و البته تبيين نحوه كارآمدى دين در ساحت‌هاى مختلف زندگى بشر، و كيفيت پاسخگويى به‌

[1]. هود، 61/ 110.

[2]. ر. ك: آيه الله محمدتقى مصباح يزدى، كارآمدى دين در نظام جمهورى اسلامى، مجله معرفت شماره 124.