امامت و حكومت‌

بنا به عقيده شيعه ولايت و حكومت پس از پيامبر اكرم (صلى الله عليه و آله) حق ائمه اطهار (عليهم‌السلام) است. امامت در امتداد نبوت قرار داشته و امام به جز وحى، همه شئون و وظايف پيامر را دارا است؛ يعنى علاوه بر تبيين و تفسير دين و بيان احكام، مجرى احكام خداوند و رهبر سياسى جامعه مى‌باشد. ويژگى‌هايى چون عصمت، علم الهى و ولايت الهى شايستگى‌هايى است كه موجب شده امامت و رهبرى در آنان مستقر گردد.

امامت منصبى است كه از جانب خداوند به كسانى ارزانى مى‌شود كه شايستگى آن را داشته باشند: لَا يَنَالُ عَهْدِى الظَّالِميِنَ‌[1]؛ پيمان من به بيدادگران نمى‌رسد. امامت ائمه اطهار (عليهم‌السلام) در امتداد نبوت پيامبر است و آنان وارث پيامبران گذشته به شمار مى‌روند. امامت شئون مختلفى دارد كه يك جنبه آن رهبرى سياسى و حكومت‌دارى است.

از ادله متكلمان اسلامى نيز مى‌توان ضرورت امامت و به تبع آن، رهبرى سياسى را دريافت. متكلمان اسلامى لقب امام را معتبر دانسته‌اند و شيعه اين امر را ناشى از خداوند مى‌داند.

در قرآن كريم درباره ولايت و حاكميت ائمه اطهار آيات فراوانى را مى‌توان يافت كه به برخى از آنها اشاره مى‌گردد:

1. انَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذيِنَ يُقِيمُونَ الصَّلَوةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَ هُمْ رَاكِعُونَ‌[2]؛ سرپرست و ولّى شما تنها خدا است و پيامبر او و كسانى كه ايمان آورده‌اند، همانان كه نماز را برپا مى‌دارند و در حال ركوع،

[1]. بقره 2، 124.

[2]. مائده 5، 55.