از بين مى‌رود و جدايى‌ها به آشتى تبديل مى‌شود. اسلام به اين مسأله توجّه داشته است كه براى آشتى با مؤمنان بايد پيشدستى كرد و هر كه پيشدستى كند در قيامت پيش از ديگران وارد بهشت مى‌شود.

در حديثى از معصوم عليه السلام آمده است: دو تن كه براى امور دنيايى با هم قهر كرده‌اند، اگر بيش از سه روز به قهر خود ادامه دهند و در اين حالت از دنيا بروند، از شمار اهل اسلام (درجه اعلاى دين‌دارى) خارجند.[1] و نيز فرمود: «پاداش صلح دهنده همانند پاداش جهاد در راه خدا است».[2]

2. زمينه رفع نزاع و ايجاد صلح در جامعه اسلامى بيشتر فراهم خواهد بود.

3. روحيّه گذشت، دستگيرى، ايثار و خدمت به ديگران در جامعه‌اى كه اخوّت حاكم است، قوى‌تر خواهد بود.

4. عامل تفرقه در چنين جامعه‌اى كمتر يا ديرتر به مقصود شوم خود دست خواهد يافت.

5. امّت اسلامى به دليل همبستگى ميان افراد خود، دست نياز به سوى ديگران دراز نخواهد كرد؛ زيرا با وجود وحدت، زمينه ايجاد خودكفايى ميان آنان مهيّا است.

6. در پرتو همبستگى‌هايى كه اخوّت و وحدت ايجاد مى‌كند، دشمنان جرئت حمله به جامعه اسلامى را نخواهند داشت.

اخوّت، تداعى‌گر وحدتى است كه از آن به «صداقت اسلامى» تعبير مى‌شود؛[3] صداقتى كه در پرتو ايمان به خدا پديد آمده باشد. اخوّت، صفت جامعى است كه تحقّق آن زمينه‌ساز تحقّق بسيارى از صفات والاى انسانى است.

ه. برقرارى روابط سالم با ديگر ملل‌

يكى از اهداف مهمّ اجتماعى اسلام برقرارى روابط سالم با ديگر ملل است؛ روابطى كه حقوق دو طرف را تأمين كند و همزيستى مسالمت‌آميز را تحكيم بخشد و به تداوم صلح و دوستى كمك كند.[4] و بر بنيان مستحكم سياست‌ لاتظلمون و لاتظلمون‌[5] استوار باشد.

[1]. سفينةالبحار، مادّه« هجر».

[2]. همان، مادّه« صلح».

[3]. فريد وجدى، دايرةالمعارف، مادّه« اخ».

[4]. ژان هون تكر نيگر، درآمدى بر روابط بين‌الملل، ترجمه عباس آگاهى، ص 1 و 2؛ سيف‌زاده، نظريه‌هاى مختلف در روابط بين‌الملل؛ مقتدر، هوشنگ، حقوق بين‌الملل، ص 37.

[5]. بقره/ 279.