درس پنجم: تعليم و تهذيب‌

الف. تعهّد و تخصّص‌

با امتزاج و همراهى تعليم و تهذيب است كه انسان به هدف آفرينش خويش دست مى‌يابد؛ زيرا: اولًا ترديدى نيست كه آفرينش موجودات جهان، از جمله انسان، بدون هدف نيست، (آفرينش، هدف‌مند است).

ثانياً: هدف اصلى آفرينش انسان و روش دستيابى به اين هدف و نيز تعاليم و راهكارهاى رسيدن به آن را جز خدا (آفريننده انسان) نمى‌داند و نمى‌شناسد.

نتيجه اينكه انسان براى دستيابى به هدف خلقت خود بايد از خدا، مربّيان الهى و تعاليم آسمانى آنان رهنمون گيرد. بديهى است كه پروردگار حكيم، انسان را به گونه‌اى آفريد كه جز در سايه امتزاج ميان تعليم و تهذيب، به هدف اساسى خلقت خويش، دست نخواهد يافت: «و يزكّيهم و يعلّمهم الكتاب و الحكمة».[1]

امام خمينى قدس سره همواره به طلّاب نصيحت مى‌كردند كه اگر يك قدم به سوى علم بر مى‌داريد، دو قدم به سوى تهذيب نفس خود برداريد.

وى هم‌چنين در وصيت‌نامه سياسى- الهى خود مرقوم داشته‌اند:

و از بالاترين و والاترين حوزه‌هايى كه لازم است به‌طور همگانى مورد تعليم و تعلّم قرار گيرد، علوم معنوى اسلامى از قبيل: علم اخلاق و تهذيب نفس و سير و سلوك الى‌اللّه رزقنا اللّه و ايّاكم، كه جهاداكبر مى‌باشد.[2]

[1]. جمعه/ 2.

[2]. وصيّت‌نامه، ص 21، سطر 19- 17 سعدى مى‌گويد: