پيش‌گفتار

وصيّت يكى از سنت‌هاى پسنديده است كه ميان انسان‌ها در پهنه تاريخ رايج بوده است. اسلام نيز بر اين سنّت تأكيد دارد و پيروان خود را از سويى به نگارش وصيت‌نامه و يادآورى حقوق، بدهكارى‌ها، بستانكارى‌ها مشخص كردن هزينه اموال متعلق به خود (تا حد يك سوم دارايى) و توصيه‌هايى به فرزندان و خويشاوندان در جهت پيمودن راه درست و از سوى ديگر مخاطبان و شنوندگان وصيت را به حفظ و عمل به وصيت و پرهيز از كتمان آن فرا مى‌خواند.

بزرگان دين و سياست و پيشوايان امت اسلامى افزودن بر وصيت حقوقى شخصى توصيه‌ها و رهنمودهاى كلى و اساسى را براى حفظ كيان دين و وحدت امت، خطاب به مسلمانان داشته‌اند. تأكيد پيامبر عظيم‌الشأن اسلام بر حفظ كتاب خدا و اهل‌بيت پيامبر به‌عنوان مفسران و مجريان احكام الهى و پرهيز از مهجورى و جدايى انداختن ميان آن‌ها و وصيت امام على عليه السلام به تقوا و نظم در امور، برقرارى صلح و آشتى ميان امت، مبارزه با ظالم، حفظ سنت امر به معروف، جهاد در راه خدا، حفظ حرمت كعبه، رسيدگى به وضع يتيمان و درماندگان و ...[1] را مى‌توان از نوع وصاياى اجتماعى و سياسى دانست كه اگر امت پيامبر به راستى و دقت به اين وصايا عمل كرده و اين توصيه‌هاى خردمندانه و از سر خيرخواهى را نصب‌العين خود قرار مى‌داد، به يقين امروز با چنين مشكلاتى دست در گريبان نبود.

امام خمينى قدس سره رهبر فقيدى كه پيروزى اسلامى ايران مرهون هدايت و راهبرى اوست پس از برقرارى نظام اسلامى در ايران به پيروى از امامان و

[1]. نهج‌البلاغه، نامه 47.